حکم بازنشستگی؛ ابزار مدیران ورزشی برای جابه‌جایی قانونی

به گزارش میدان، علی ارسلان که به تازگی به تیم ملی صربستان ملحق شده، اخیرا طی مصاحبه‌ای مفصل از دلائل رفتنش گفته است. او جمله جالبی در وصف شیوه انتخابی محمد بنا داشته: «یکی را که بخواهد اگر 6 بار هم ببازد، اهمیتی ندارد و یکی را هم که نخواهد با 6 برد هم به چشمش نمی‌آید.»

ظاهرا این موضوع نه تنها در تیم محمد بنا و البته خیلی از تیم‌ها، در ورزش ایران مصداق‌های زیادی دارد. ملاک برکناری یک رئیس فدراسیون کارنامه‌اش نیست که اگر بود، علی مرادی باید خیلی قبل‌تر از این با تشکیل مجمع فوق‌العاده کنار می‌رفت و یا اصلا در انتخابات روز 16 تیر سال 98، درحالیکه مخالفان و منتقدان زیادی داشت، از مجمع رای اعتماد نمی‌گرفت. همان روزهایی که وزنه برداری ایران با شوک کاهش سهمیه‌های المپیکش مواجه شده بود.

کسی باورش نمی‌شد رشته المپیکی وزنه برداری با تنها دو سهمیه راهی توکیو شود و آن روزها دائما صحبت از این بود که دو سهمیه‌ای که iwf برای بانوان ایرانی در نظر گرفته، به سهمیه‌های مردان ایران اضافه می‌شود تا از سنگینی بار این شوک کاسته شود اما در عمل چنین چیزی رخ نداد و همان دو سهمیه هم طلایی برای ایران در ژاپن به ارمغان نیاورد.

نقره علی داوودی، تنها چیزی بود که وزنه‌برداری ایران در المپیک 2020 از آن خود کرد. حالا علی مرادی دو سال و اندی گذشته از بازنشستگی‌اش، حکم خود را دریافت کرده و خیلی‌ها آن را بی‌ارتباط با انتقادش از وزیر ورزش پیش از اعزام تیم به مسابقات جهانی تاشکند نمی‌دانند.

اینطور که پیداست بعد از ابلاغ سراسری منع استفاده از مدیران بازنشسته در محافل ورزشی و فدراسیون‌ها و البته قسر در رفتن برخی مدیران از این ابلاغ کشوری، حالا «بازنشستگی» ابزاری است به دست مدیران بالادست که هرگاه اراده کردند، مدیران را جابه‌جا کنند.