دیکتاتوری، نیاز مبرم شیاطین سرخ در رختکن

به گزارش میدان، پس از توقف منچستر یونایتد مقابل چلسی در استمفورد بریج، درحالی که اکثر کارشناسان با اعلام رضایت از سبک منچستر یونایتد، کسب یک تساوی مقابل صدر نشین لیگ برتر را دستاوردی قابل قبول برای شیاطین سرخ می‌دانستند، منتقدِ همیشگیِ این روزها باز هم نظر متفاوتی داشت.

او درحالی که از واگذار کردن یک پیروزی احتمالی با انجام خطای پنالتی خشمگین به نظر می رسید، جدال لفظی‌اش با جیمی کرگر هر لحظه بیشتر و بیشتر به دعوا شبیه شد و در انتها، با صدایی بلند بر سر کارشناس اسکای فریاد زد: "شما رونالدو را برای پرس کردن نمی‌خرید! رونالدو برای نشستن روی نیمکت به منچستر یونایتد بازنگشته است. رونالدو در زمین است تا گل بزند و چه کسی بهتر از او این کار را انجام خواهد داد؟!"

به هر حال، در این دنیا هیچ چیز مطلقی وجود ندارد. دقیقاً به همان اندازه که حق با روی کین است، منتقدان کریستیانو رونالدو نیز حق دارند او را با انواع و اقسام نظریات تاکتیکی زیر سوال ببرند. بدون شک یکی از دغدغه های رالف رانگنیک نیز حضور یا عدم حضور کریستیانو در ترکیب تیم خواهد بود. اما بدون شک تنها کسی که می‌تواند به خوبی از پس چنین دغدغه‌ای بر بیاید، پروفسور آلمانی است. رونالدو شب گذشته، برای اولین بار پس از 10 سال در جمع 3 نفر برتر مراسم توپ طلا حضور نداشت و از همیشه، بیشتر تشنه اعاده حیثیت است. او فقط و فقط توپ طلای سال آینده را می‌خواهد و چنین آرزویی بدون موفقیت در تیم باشگاهی میسر نخواهد شد.

هیچکس نمی‌تواند منکرِ نقش تعیین کننده روی کین در تربیت کریستیانو رونالدو به عنوان یک شحصیت تاثیر گذار در تئاتر رویاها شود. او که به عنوان بازیکنی جوان از اسپورتینگ راهی منچستریونایتد شده بود، لزوم وجود یک بزرگتر در مستطیل سبز، در کنار سر الکس فرگوسن از بیرون زمین را حس میکرد و چه کسی بهتر از روی کین؟

تنها کمبود منچستریونایتدِ این روزها، یک رهبرِ تعیین کننده است. چه از بیرون زمین و چه از داخل. رهبری همچون کریستیانو رونالدو و نه هری مگوایر. مگوایر هرگز یک کاپیتان تعیین کننده برای شیاین سرخ نبوده، نیست و نخواهد بود. اگر می‌پرسید سولسشائر چه زمانی رحتکن را از دست داد، باید بگوییم زمانی که بازوبند کاگیتانی را از داوید دخیا با سابقه 8 سال حضور در تیم گرفت و به مگوایرِ تازه از راه رسیده داد. بازیکنی که خودش هم باورش نمی‌شد کاپیتان شیاطین سرخ شده و این مورد به وضوح در اولین بازی‌اش مشهود بود؛ زمانی که فراموش کرد برای تشریفات ابتدای بازی به سمت داور و کاپیتان تیم حریف برود!

صد البته هم نه اوله سولسشائر و نه مایکل کریک و پوچتینو نیز، هیچکدام رانگنیک نخواهند بود. در رسانه‌های آلمانی زبان، او را به آدولف هیتلر تشبیه می‌کنند. رانگنیک تشنه پیروزی است و موفقیت را با بند بندِ وجودش می‌خواهد. دقیقاً همچون روی کین و کریستیانو رونالدو که حالا، باید در ادامه، وظیفه بستنِ بازوبند کاپیتانی را بر عهده بگیرد.