مجید هاشمبیگی، ملیپوش مویتای ایران که در بازیهای ریاض موفق شد به مدال نقره دست پیدا کند، در گفتوگو با خبرنگار میدان، با اشاره به سطح بالای رقابتها اظهار داشت: همه ورزشکاران با رنکینگ جهانی دعوت شده بودند و تیمها با ترکیب کامل آمده بودند. سطح مسابقات بسیار بالا بود. متاسفانه شرایط اردویی ما چندان مناسب نبود. خیلی دیر اعلام شد چه کسانی قرار است اعزام شوند و پس از آن هم ناگهان وارد فشار تمرینی شدیم و عضلاتمان آسیب دید. فرصت کافی هم برای درمان نداشتیم. با این وجود بچهها با غیرت و از جانودل مایه گذاشتند.
وی ادامه داد: عملکرد بچهها از نظر رئیس انجمن، جواد نصیری، رضایتبخش بود اما ما خودمان نسبت به وجدان خودمان راضی نبودیم و شرمنده مردم هستیم. سالن مسابقات هم با دهکده خیلی فاصله داشت و فضای گرمکردن در محیط باز بود؛ ظهرها شدیدا گرم و شبها سرد. این باعث میشد بدن قبل از مسابقه خوب گرم نشود یا بین راندها سرد شود.
هاشمبیگی درخصوص اینکه بعد از مسابقات تصمیم به خداحافظی گرفته اما فعلا این تصمیم متوقف شده؛ گفت: بله قصد خداحافظی داشتم، اما نصیری، رئیس انجمن اجازه نداد چون چند رویداد مهم پیش روست و گفت که باید بمانم. واقعیت این است که فشار زندگی، آسیبها و وزنکمکردنهای طولانی ذهن را خسته میکند. شاید تصمیم احساسی باشد، اما هنوز دارم به آن فکر میکنم.
وی افزود: ذهن یک ورزشکار را نمیشود از مسابقه دور کرد. شاید بعدا تصمیم دیگری بگیرم. فعلا ماندهام و اگر روزی کنار بروم، مویتای را هیچوقت رها نمیکنم.
ملیپوش مویتای درباره ادامه مسیرش گفت: هیچوقت مویتای را کنار نمیگذارم، اما واقعیتش علاقهای به مربیگری نداشتم. اگر روزی مربی شوم دوست دارم اعتماد کامل بهم شود تا بتوانم تجربهام را با تمام وجود در اختیار بچهها بگذارم. قهرمانها بهترین مربیها میشوند، به شرط اینکه حمایت و اعتماد وجود داشته باشد.
هاشمبیگی مهمترین مشکل مویتای ایران را کمبود امکانات دانست و توضیح داد: واقعیت این است که چند ماه پیش اصلا آکادمی نداشتیم. به لطف جواد نصیری و وزیر ورزش توانستیم یک آکادمی داشته باشیم اما آنجا فقط ۲ رینگ و چند کیسه دارد. ما نیاز به وسایل بدنسازی، خوابگاه و تجهیزات کامل داریم. مسیر رفتوآمد از آکادمی ملی المپیک تا محل تمرین یک ساعت و نیم بود، همین مسافت انرژی زیادی از ورزشکاران میگرفت.
وی با تاکید بر تواناییهای ملیپوشان گفت: من حاضرم شرافتم را گرو بگذارم که اگر این شرایط بهتر شود، مویتای ایران نتایج فوقالعادهتری میگیرد. بچهها با غیرتاند. خود من با پلاتین جابهجا شده در دست، فقط لیدوکائین زدم و به مبارزه ادامه دادم. زهرا کریمی نیز با مچ شکسته مسابقه داد. این بچهها برای خاک ایران جان میدهند فقط کمی حمایت لازم داریم.
هاشمبیگی درباره برنامههای آینده تیم ملی گفت: مسابقات جهانی، بازیهای ساحلی، بازیهای داخل سالن و بازیهای آسیایی ناگویا رویدادهای مهم پیشروی ما هستند. امیدوارم انجمن و وزارت ورزش از نظر مالی، امکانات تمرینی و انتخاب مربی، تصمیمگیری خوبی داشته باشند تا مسیر برای بچهها هموار شود. اگر این چند مورد درست شود، نتایج ما خیلی بهتر خواهد شد.
وی با قدردانی از رئیس انجمن گفت: واقعا باید از جواد نصیری تشکر کنم. من به چشم دیدم که حتی در شرایط سخت نیز در سالن کنار بچهها بود، کمک میکرد، همهچیز را مدیریت میکرد. او مثل یک پدر کنار ورزشکارها بود.
هاشمبیگی در پایان گفت: آرزوی من این است که مویتای ایران رشد کند. ما ورزشکارها مثل رزمندههای این کشوریم، برای پرچم میجنگیم و انتظاری نداریم جز اینکه دیده شویم. امیدوارم حمایت مردم و توجه مسئولان بیشتر شود تا بتوانیم با کسب نتایج بزرگ جواب زحمات مردم، انجمن و کمیته ملی المپیک را دهیم.
