به گزارش میدان؛ هرچه می‌گذرد آنهایی که با فوتبال زندگی می‌کنند و حتی آحاد مردم از عملکرد تیم ملی ناامید و سرخورده‌تر می‌شوند. تیمی که مسئولان فدراسیون و کادرفنی تیم ملی به صعود زودهنگامش به جام‌جهانی 2026 می‌نازند، برابر هیچ حریفی مقتدر نیست. البته که صعود به جام‌جهانی 2026 آنهم در قاره آسیا را نباید افتخار دانست؛ آنقدر مسیر راحت بود که شاید ضعیف‌ترین مربی داخلی هم می‌توانست تیم کشورمان را مسافر آمریکای شمالی برای حضور در بزرگترین رویداد فوتبال جهان کند.
قلعه‌نویی و کادرش در این ماه‌ها که انتقادات به اوج رسیده، انتقادات را نمی‌پذیرند و آن را مغرضانه می‌دانند؛ اما آشکار است تیمش از لحاظ تاکتیکی مثل تیم‌های آماتور می‌ماند و امید چندانی به موفقیتش در جام‌جهانی پیش‌رو که قطعا مرحله گروهی آن آسان‌ترین جام‌جهانی تاریخ خواهد بود، نمی‌رود.
دیدارهای دوستانه اخیر به ویژه در تورنمنت العین، نگرانی‌ها را به اوج رساند. تیمی که تا چندی پیش همه نگران خط دفاعی‌اش بودند در دو بازی مقابل کیپ‌ورد و ازبکستان گل نخورد که نکته مثبتی است؛ اما در طرف مقابل برای ایجاد موقعیت روی دروازه حریفان هیچ برنامه و پلنی نداشت و در خلق ساده‌ترین موقعیت‌ها نیز عاجز بود.
تنها پس از 10 نفره شدن ازبکستان این علیرضا کوشکی بود که برای دقایقی با تکنیک ناب خود و حرکات انفرادی دو موقعیت نصف و نیمه روی دروازه حریف ایجاد کرد.
اوج بی‌برنامگی تیم ملی در ضربات پنالتی مقابل ازبکستلن بود که به شکست انجامید. جایی که طارمی و علیپور پشت نرفتند تا میلاد محمدی و محبی پنالتی‌ها را خراب کرده و موجب شکست شوند. اتفاقات بعد از آن و اعتراض قلعه‌نویی به طارمی برای پنالتی نزدن و همچنین نقد به میلاد برای نحوه عجیب ضربه زدنش؛ نشان از خیلی چیزها داشت. بی‌توجهی این دو به قلعه‌نویی ثابت کرد او دیگر ابهت گذشته را ندارد.
حالا تیمی مانده که امید چندانی به موفقیتش نمی‌رود و در فاصله چند ماه به جام‌جهانی همه نگرانش هستند. آیا تغییر کادر فنی موجب موفقیت می‌شود؟ با این مربیان و بازیکنان پا به سن گذاشته می‌توان به موفقیت رسید یا بازهم باید حسرت بخوریم و زود به خانه بازگردیم؟!
