قوانین کاغذی و ساختار شکننده در فدراسیون؛ باشگاه‌ها در میدان بی‌قانونی

به گزارش میدان، بیش از یک ماه قبل سپاهان خبر از عقد قرارداد با ریکاردو آلوز داد؛ خبری که با واکنش شدید تی‌تی‌ها و گزاره‌ای تکراری همراه بود؛ آلوز همچنان با تراکتور قرارداد دارد. نتیجه این جدل آن بود که کارت بازی آلوز، بدون رفتن به ایفمارک، به نام باشگاه تراکتور صادر شد، اما این پایان ماجرا نیست.

تراکتور پیش از این، با اعلام محرومیت علیرضا بیرانوند پس از یک سال تاخیر، با مشکل فقدان دروازه‌بان مواجه بود و حال که نام دروازه‌بان سوئدی، مارکو یوهانسون، به شکل جدی مطرح شده، این باشگاه با مسئله ثبت قرارداد مواجه است و تا زمانی که یک بازیکن خارجی از لیست این تیم خارج نشود، مارکو یوهانسون با نام تراکتور شناخته نخواهد شد. 

این پروند بار دیگر از ضعف‌های ساختاری فوتبال ایران در حوزه نقل‌وانتقالات پرده برداشت؛ از صدور کارت بازی بدون ایفمارک گرفته تا استفاده کامل سهمیه خارجی‌ها و تأخیر یک‌ساله در صدور احکام انضباطی. این چرخه معیوب نه تنها باشگاه‌ها را به سمت بحران‌های حقوقی سوق داده بلکه تصویر فوتبال ایران در سطح بین‌المللی را مخدوش کرده است.

 ابهام در قرارداد آلوز؛ دو باشگاه، یک بازیکن

نام ریکاردو آلوز هم در لیست سپاهان و هم در لیست تراکتور قرار دارد؛ در حالی که در بسیاری از لیگ‌های حرفه‌ای، هر قرارداد پیش از ثبت در سیستم مرکزی فیفا با دقت راستی‌آزمایی می‌شود تا چنین چیزی که با اسم خطا شناخته می‌شود، رخ ندهد. در حالی که در ایران یک بازیکن می‌تواند همزمان در 2 باشگاه به عنوان قرارداد معتبر مطرح شود!

 کارت بازی بدون ایفمارک؛ قانون تزئینی 

طبق آیین‌نامه، شرط صدور کارت بازی برای بازیکن خارجی داشتن برگه تأیید ورود بازیکن خارجی از ایفمارک است. برخلاف متن آیین‌نامه کارت بازی آلوز بدون طی این روند صادر شد. چنین تخلفی نه فقط باشگاه، بلکه فدراسیون فوتبال ایران را نیز در معرض جریمه و محرومیت قرار می‌دهد. اگر قوانین برای اجرا شدن طراحی نشده‌اند پس دلیل وجودشان چه چیزی به جز تزئین و رسمیت بخشیدن به فوتبال است؟

سهمیه پرشده تراکتور و راه‌های غیرشفاف

باشگاه تراکتور سهمیه هشت بازیکن خارجی خود را  با نام‌های الکساندر سدلار، تیبور هلیلوویچ، عادل‌جان خامروبکوف، رگی لوشکیا، ایگور پوستونسکی، دوماگوی دروژدک، تومیسلاو اشترکالی و ریکاردو آلوز پر کرده است. بر اساس قانون، هر تیم حق خرید 7+1 بازیکن خارجی را دارد (یک بازیکن آسیایی و هفت بازیکن با سایر ملیت‌ها) و حالا با پر شدن سقف خرید تراکتور تنها با فسخ به‌موقع قرارداد یک بازیکن، امکان اضافه کردن نفر جدید وجود دارد اما چون فسخ آلوز پیش از پایان نقل‌وانتقالات ثبت نشده، تراکتور ناچار است به فیفا نامه بزند و درخواست مجوز ویژه کند. این یعنی تصمیمی ساده، باید در سطح بین‌المللی و خارج از ساختار فدراسیون ایران حل شود.

تأخیر یک‌ساله در رأی بیرانوند؛ نشانه‌ای دیگر

ماجرای علیرضا بیرانوند و تأخیر یک‌ساله در اعلام حکم او، نمونه دیگری از همین آشفتگی است. در فوتبال حرفه‌ای، احکام انضباطی باید در کمترین زمان ممکن صادر شوند تا بر نتیجه مسابقات و سرنوشت قهرمانی‌ها اثر نگذارند اما در ایران، این تأخیرها باعث می‌شود حتی قهرمانی یک تیم هم زیر سؤال برود. علاوه بر این حکم نهایی، ابتدا در یک  برنامه تلویزیونی منتشر شد و نه با ابلاغ رسمی.

پیامدها؛ از لیگ داخلی تا فیفا

چنین ضعف‌هایی تنها با ایجاد اختلاف داخلی پایان نمی‌یابد. مطرح شدن پرونده‌های داخلی در فیفا در نهایت منجر به مخدوش شدن تصویر جهانی فوتبال ایران می‌شود؛ مسئله‌ای که به شکل عجیبی واکنشی در فدراسیون فوتبال به همراه ندارد.

پرونده آلوز یک پرونده عادی نقل‌وانتقالاتی نیست بلکه نشانه‌ای واضح از یک ضعف ریشه‌ای است؛  قانون‌هایی که تنها بر روی کاغذ اعتبار دارند. بازیکنی همزمان در 2 تیم قرارداد دارد، کارتی صادر می‌شود که طبق آیین‌نامه غیرقانونی است، حکم انضباطی با تاخیری یک ساله ابلاغ می‌شود و باشگاه‌هایی که مجبور می‌شوند برای حل مسائل ساده به فیفا نامه بزنند. این‌ها نشانه‌هایی هستند که از لنگ زدن پایه‌های حقوقی فوتبال ایران خبر می‌دهند.