روایت شکست تیم ملی مقابل قطر؛ از بهانه‌‌های ژنرال تا ضعف فنی بازیکنان

به گزارش میدان، تیم ملی فوتبال ایران در چهارچوب رقابت‌های انتخابی جام جهانی ۲۰۲۶ در یکی از ناامیدکننده‌ترین نمایش‌های اخیر خود، برابر قطر مغلوب شد. شکستی که برای امیر قلعه‌نویی، سرمربی این تیم تنها یک «داوری مشکوک» بود اما برای بسیاری، نشانه‌ای عمیق‌تر از یک بحران در حال گسترش است.

قلعه‌نویی پس از بازی در مصاحبه‌ای نه‌چندان متفاوت با همیشه، طبق معمول به جانب‌داری از بازیکنانش پرداخت و شکست را گردن داور انداخت و بار دیگر از اشتباهات بیرونی گفت؛ نه از درون تیم، نه ازبی‌برنامگی بازیکنان و نه عدم تاکتیک تیم در تیم ملی فوتبال. به هر حال اما حقیقت زمین مسابقه را نمی‌توان پشت سایه‌ها پنهان کرد. تیم ملی ایران حتی پیش از اخراج میلاد محمدی و ۱۰ نفره شدن تیم نیز چیزی برای ارائه نداشت. بی‌نظم، کند و بدون ساختار. فوتبال ایران با تکیه بر توان فردی چند ستاره روی زمین حرکت می‌کرد؛ نه با فکر و ایده.

انبوه بازیکنان مصدوم و غایب در این دیدار برای شکست مقابل قطر مزید بر علت شد اما تنها بهانه سرمربی تیم، داور مسابقه بود! داوری که همگی به سوگیری او واقف هستیم اما بی‌شک شکست ایران را عهده‌دار نیست. اینکه قلعه‌نویی به بازی غیرقابل‌قبول بازیکنانش اعتراف نمی‌کند و تنها داور را مقصر از دست رفتن تمرکز تیم می‌داند به‌طور کلی نوبر است. شاید قلعه‌نویی هم مانند برانکو باید به بازیکنانش می‌آموخت که به‌جای بهانه‌تراشی می‌بایست از بهانه‌هایشان قوی‌تر باشند. 

تاکتیک را کنار بگذاریم مسئله بزرگ‌تر، رفتارهای تکراری و نگران‌کننده‌ای است که حالا تبدیل به الگوی ذهنی این تیم شده است. اخراج‌های پی‌درپی و بی‌مورد که در هر تورنمنت و مرحله‌ای تکرار می‌شود. میلاد محمدی آخرین نام در فهرستی بلند است؛ فهرستی که از شجاع خلیل‌زاده در نیمه‌نهایی جام ملت‌های آسیا مقابل همین قطر شروع می‌شود، به اخراج مهدی طارمی مقابل سوریه می‌رسد، و در مقدماتی جام جهانی با ۲ اخراج دیگر ادامه می‌یابد. شجاع، در حالی که تیم ملی ۳-۰ از قطر پیش بود، با یک خطای غیرضروری کارت قرمز گرفت و بازی به آستانه تساوی کشیده شد. صالح حردانی نیز در دیدار مقابل ازبکستان با بی‌احتیاطی مشابه، ایران را در شرایط سختی قرار داد.

این‌ها تصادف و تکرار نیست. این‌ها بخشی از دی‌ان‌ای رفتاری تیم ملی امروز ایران شده‌اند. تیمی که نمی‌تواند کنترلش را در لحظات حساس حفظ کند، درگیر احساسات خام است و نظم ذهنی لازم برای مسابقات سطح بالا را ندارد.

با این شکست، ایران نه‌تنها صدر آسیا را از دست داد بلکه در رنکینگ جهانی نیز ۲ پله سقوط کرد. مهم‌تر از همه، آن حس اعتماد به‌نفس و غرور ملی که قرار بود بعد از صعود به جام جهانی تقویت شود حالا در تردید و نگرانی فرو رفته است. صعود به جام جهانی قطعی شده اما اگر این تیم در آسیا مقابل قطر و ازبکستان دست‌وپا می‌زند، در آوردگاه بزرگ‌تری چون جام جهانی با چه چیزی می‌خواهد مقابل رقبای سطح اول قرار بگیرد؟ تنها با حرف و اعتراض به داوری؟

امیر قلعه‌نویی و بازیکنان تیم ملی باید این واقعیت را بپذیرند که شکست مقابل قطر نتیجه ضعف‌های فنی، فقدان تمرکز ذهنی و چرخه‌ای از بی‌انضباطی است؛ نه صرفاً قضاوت یک داور. فوتبال جایی برای بهانه‌جویی ندارد. یا یاد می‌گیریم خودمان را اصلاح کنیم یا باید بپذیریم که تماشاگر جام جهانی خواهیم بود نه مدعی صعود به مرحله‌های بالاتر.