رعدی: سرنوشت فوتبال ساحلی پیش روی ماست /فوتسال بچه سر راهی فوتبال است

علرضا رعدی، بازیکن اسبق تیم ملی فوتسال، در گفتگو با میدان در خصوص شرایط تیم زنان در رقابتهای فوتسال قهرمانی آسیا اظهار داشت: ابتدا جا دارد صعود دختران از مرحله گروهی را تبریک بگویم. خوشبختانه وضعیت تیم خوب است؛ هم تجربه‌شان زیاد است و هم بازیکنان جوان زیادی دارند. حالا نوع استفاده به کادر فنی و سرمربی محترم تیم بستگی دارد که چطور ارنج می‌کنند. 

وی افزود: البته باید گفت که تیم‌ها رشد کرده‌اند. تیم‌ها دیگر مثل قدیم نیستند. الان خود ژاپنی‌ها یک مدعی تمام‌عیار در این مسابقات هستند. وقتی نگاه می‌کنید، ما فرض می‌کردیم که استرالیا ب راحتی ازبکستان را می‌برد، اما ازبکستان برنده شد. گروهی که ایران در آن قرار گرفت قابل پیش‌بینی بود. تیم‌هایی نیستند که بخواهند مدعی شوند، اما بعد از این، کار سختی پیش داریم؛ تیم‌هایی مثل ویتنام، ژاپن مدعی اصلی‌اند.

بازیکن اسبق تیم ملی عنوان کرد: امیدواریم که این روند ادامه داشته باشد و برای سومین بار بتوانند قهرمان آسیا شوند و پرچم کشورمان را به اهتزاز درآورند. البته این بار نسبت به آن دو دوره قبلی، شرایط سخت‌تر شده. شما همین تیم مردان را نگاه کنید؛ می‌بینید که تیم‌ها دیگر به راحتی به ایران نمی‌بازند و الان ما را تحت فشار قرار می‌دهند، مثل تاجیکستان، ازبکستان و ژاپن.

وی در ادامه گفت: ژاپن وتایند حریف های قدری هستند. الان دیگر این‌طور نیست که ما از قبل روی کاغذ بگوییم که این بازی را می‌بریم. الان جنگ لحظه به لحظه است. درفوتسال یا فوتبال، باخت در مراحل مقدماتی می‌تواند به سادگی اتفاق بیفتد. تمام کشورها در حال سرمایه‌گذاری و کار روی تیم‌های خودشان هستند.

رعدی در خصوص تبعیض بین فوتبال و سایر رشته‌ها خاطرنشان کرد: من خودم با تیم هفت نفره قهرمان جهان شدم، اما هیچ‌گونه تجلیلی از ما نشد و هیچ پاداشی به ما تعلق نگرفت. در مقایسه با فوتبال، اصلاً به فوتسال توجه نمی‌شود و دستمزد یک فوتبالیست از یک ستاره فوتسال بیشتر است. به نظرم بیشتر نگاه‌ها به فوتبال است. وقتی از یک تیمی این‌قدر رئیس‌جمهور پیام تبریک می‌دهد و رئیس فدراسیون فوتبال و معاون وزیر ورزش پیام تبریک می‌فرستند، پس چطور می‌شود که موقعی که می‌خواهیم پاداش در نظر بگیریند، هیچ ارزشی برای بچه‌های ما قائل نمی‌شوند.

وی اضافه کرد: مشکلات ورزش زنان همیشه نادیده گرفته می‌شود. وزیر به مراسم بدرقه رفت و از نزدیک دیده بوده و قول‌هایی داده، خدا کند عملی شود. واقعاً این بنده‌خداها بعضی وقت‌ها حتی زندگی شخصیشان به خطر می‌افتد. همسر و فرزند و بچه را ول می‌کنند و زندگی‌شان را فدای این کار می‌کنند. این مشکلات بر زندگی‌شان با همسرها و خانواده‌شان تأثیر می‌گذارد.

مربی فوتسال کشورمان بیان کرد: زمانی که مدیر فنی تیم ملی زنان بودم، سر همین مسائل بحث کردم و از حق زنان دفاع کردم. گفتم اگر نتوانید این کار را بکنید، این‌ها چه دل خوشی برای ادامه مسیر دارند. این زنان فقط می‌روند تمرین و مسابقه و زندگی‌شان صرف همین مسائل می‌شود و زندگی‌شان را فدای این ورزش می‌کنند و هیچ آینده‌ای برایشان وجود ندارد. با من مخالفت شد و من کنار کشیدم و گفتم با این شرایط کار نمی‌کنم.

وی در ادامه تاکید کرد: حق این بچه‌ها ضایع شده است. آن‌ها می‌روند و پرچم ایران را بالا می‌برند، سرود جمهوری اسلامی را به صدا در می‌آورند و از موقعیت ایران دفاع می‌کنند. اما چرا باید این‌قدر بی‌توجهی شود؟ برعکس فوتبال که هنوز در آسیای تشتک نیاورده است، این‌ها می‌روند قهرمان آسیا می‌شوند و می‌آیند و گویا نه هیچ.
بازیکن اسبق تیم ملی فوتسال تصریح کرد: قطعا این بی‌توجهی جوانان ما را برای رفتن به سمت این رشته‌ها بی‌انگیزه می‌کند. بچه‌ها کاملا واقف هستند که در ورزش ما تبعیض وجود دارد و تنها به فوتبال توجه می‌شود. همین مسأله باعث می‌شود ما دیگر نسل فوتسالیست نداشته باشیم؛ همون اتفاقی که واسه فوتبال ساحلی افتاده. سری پیش به برزیل رفتند و باختند، اما این بار حتی از گروه نتوانستند بالا بروند. تیمی که برای قهرمانی می‌رود، باید برای آن هزینه شود و سرمایه‌گذاری توجه شود. نباید توقع داشته باشم که بچه‌ها در این حال غریب رها شوند و انتظار داشته باشم.

وی تأکید کرد: از قدیم می‌گفتند فوتسال بچه سر راهی فوتبال است. واقعا هم همین است. نکنه یکی تو سری خور بشه تا آخر، بدون هیچ دستاوردی. همیشه فوتبال در اولیت بوده، اما فوتسال چه؟ بچه‌های ما جانشان را برای ایران می‌گذارند، اما دریغ از کمی توجه. همیشه مسئولین قبل از مسابقه وعده‌های زیادی می‌دهند، اما دریغ از یک عمل. اصلاً همه حرف‌هایی که زدند الکی بود. خدا شاهده. مسئولین وزارت کار باید این بچه‌ها را سر کار بفرستند. بهزیستی قول داده، ولی هیچ‌کدام از این وعده‌ها انجام نشد.

وی در آخر خاطرنشان کرد:  تیم فوتبال ۷ نفره ایران ۸۰ درصدشون متأهل و بیکارند. خدا شاهده، متأهلند و بیکار. دو سه تاشون بچه‌دارند و بیکارند. حتی فدراسیون حداقل‌ها را برای این بچه‌ها تأمین نمی‌کند، اما فوتبالیست‌های نیمکت‌نشین میلیاردی پول می‌گیرند. ملی‌پوش‌های ما برای برطرف کردن اموراتشون مجبورند کارگری کنند. اگر این اتفاق ادامه یابد، قطعا ما دیگر نسل جوان در فوتسال نخواهیم داشت.