پوریا امیری بوکسور مطرح کشورمان، در گفت‌وگو با خبرنگار میدان، در خصوص شرایط این رشته اظهار داشت: بوکس بزرگسالان چند وقتی است ضعیف شده و در سه سال اخیر با تغییرات مدیریتی و ورود حسینی با افت شدیدی مواجه شده است. دلیل اصلی آن هم اعمال ناراحتی و نظرات شخصی در تصمیمات است که همین باعث شده افرادی که در زمان مدیریت قبلی حضور داشته و موفق بودند، کنار گذاشته شوند.
وی افزود: رفتن علی استکی ضربه بدی به تیم ملی زد و نتیجه‌اش هم شکست‌های متوالی در سه سال اخیر است. او آشنایی خوبی با تیم ملی داشت و اردوهای مناسب مشترکی با تیم‌های مطرح آسیایی فراهم می‌کرد. استکی مربی شش‌دانگی شده بود که تیم نیز با او نتیجه می‌گرفت.
امیری بیان کرد: اگر بوکسورهای ما در حال حاضر می‌بازند، دلیلش ضعف مدیریتی و فراهم نبودن شرایط است. متاسفانه ملی‌پوشان به بوکسورهایی می‌بازند که زمانی برای ما حریف دستگرمی بودند. هند که اکنون یکی از قدرت‌ها شده را شکست می‌دادیم و فقط به قهرمانان جهان و المپیک می‌باختیم. اکنون می‌بینیم که نفرات ما در جهانی به کوزوو و آلبانی و در ریاض به اوگاندا و عراق می‌بازند. این کشورها کجای بوکس جهان هستند؟ در نقشه جهان باید با ذره‌بین دنبال آنها گشت.
این بوکسور در پاسخ به این سوال که اکنون بوکس ایران در رده‌های نونهالان، نوجوانان و جوانان عملکرد خوبی دارد، گفت: نتیجه و مدال در این رده‌ها برای کشورهای صاحب سبک بوکس جهان اصلا اهمیت ندارد. آنها تیم‌های پایه خود را به آسیایی و جهانی می‌آورند تا با جو و شرایط مسابقات آشنا شده و نتیجه‌اش را چند سال بعد در بزرگسالان بگیرند؛ دقیقا بر عکس ما. فدراسیون ما نیز پشت چند مدال نوجوانان و جوانان مخفی شده است.
وی اضافه کرد: در گذشته هم خیلی نفرات ما در نوجوانان و جوانان عالی بودند و برخی می‌گفتند در بزرگسالان، قهرمان جهان و المپیک می‌شوند. وقتی به بزرگسالان آمدند حتی یک برنز کشوری هم نگرفتند چون شرایط بزرگسالان با رده‌های سنی پایه قابل مقایسه نیست. آنها وقتی به بزرگسالان می‌آیند فرسوده می‌شوند، چون برنامه علمی، برنامه‌ریزی شده و امکانات اولیه را نداریم.
امیری تصریح کرد: به جای اینکه تمرکز فدراسیون روی بزرگسالان باشد، هیچ امکاناتی در اختیار تیم قرار نمی‌دهند. اکنون علم تمرینی، تغذیه، مکمل‌ها، روانشناسی تخصصی و امکانات خیلی مهم است که ما هیچکدام را نداریم. برای تیم ملی بدنسازی آورده بودند که چیزی از بوکس نمی‌دانست و برای همه بوکسورها مشکل درست کرده بود.
دارنده مدال برنز آسیا درخصوص کنارگذاشتنش از تیم‌ملی گفت: بعد از انتخابی المپیک که در ایتالیا برگزار شد، من را به اسم جوانگرایی از تیم ملی کنار گذاشتند. مگر 28 سال پیر است که دیگر جایی در تیم ندارم و کسی هم سراغی از ما نمی‌گیرد. شاید باورتان نشود تا حدی غذاهای اردوی تیم ملی در آن زمان بد بود که من هر روز در مجموعه انقلاب ساندویچ سرد تهیه می‌کردم. با ساندویچ سرد میشود با بهترین‌های جهان مبارزه کرد؟ نه روانشاس داشتیم، نه پزشک، نه تغذیه درست و بعد آقایان سهمیه هم می‌خواستند!
بوکسور کشورمان افزود: دوستان می‌گویند در زمان آنها (20 سال قبل) هم امکانات خاصی نبود، اما به مدال می‌رسیدند. به آنها می‌گویم آن زمان در بوکس آسیا به زور ۲ قهرمان جهان پیدا می‌شد، اما اکنون آسیا قطب بوکس جهان است. در المپیک پاریس از هفت طلای مردان، پنج طلا به ازبکستان رسید. قزاقستان، هند و اردن هم چند نقره و برنز گرفتند چون برنامه دارند و برای تیم‌شان ارزش قائل هستند. اگر مجموعه‌ای برای تیمش ارزش قائل نباشد، دیگران هم به آنها احترام نمی‌گذارند.
وی گفت: شاید دیگر طلا گرفتن در بزرگسالان آسیا برای ما رویا باشد. حالا دوستان پشت مدال‌های رده‌های سنی پنهان شوند. چند سال دیگر این نفرات به بزرگسالان می‌آیند و به کشورهای ناشناخته می‌بازند. اگر هم هر چند وقت یک‌بار مدال برنزی می‌گیرند یا یک نفر خوب بازی می‌کند؛ همین نفرات باتجربه و قدیمی هستند.
امیری با انتقاد از عملکرد تیم ملی در مسابقات جهانی، ادامه داد: این همه هزینه کردند تا چند بچه را به جهانی انگلیس فرستاده و همگی به سرعت حذف شوند. مگر میدان جهانی جای تجربه برای چند جوان است؟ مسابقات جهانی بزرگسالان، حتی کمربند و مدالش هم از طلاست و جوایز سنگینی دارد؛ نحوه مبارزاتش هم کاملا با جوانان تفاوت دارد. چرا بوکسوری که تازه از جوانان آمده و حتی در کشوری بزرگسالان یک برنز هم ندارد را به جهانی بزرگسالان می‌برید که شکست سختی خورده و ناامید شود.
وی افزود: آنها باید در تورنمنتت‌ها شرکت کرده و با بوکسورهای درجه چندم مبارزه کنند تا باتجربه شوند. جهانی که جای تجربه‌اندوزی نیست.
امیری در پاسخ به این سوال که برای برون رفت از این شرایط چه پیشنهادی دارد؟ عنوان کرد: باید سیستم فعلی بزرگسالان را کاملا تغییر دهند. بوکسورهایی که به این رده می‌آیند باید از لحاظ تغذیه مثل کشورهای درجه اول جهان باشند. قبلا در زمان ناطق نوری غذای سلف بود و ورزشکاران طبق وزن و شرایط بدن خود غذا می‌خوردند. الان غذای سنگین وزن با نفر 48 کیلوگرم یکی است! باید مکمل باشد و روانشناس ورزشی به کار بگیرند. تا صحبت از روانشناس میشود، مربی می‌گوید خودم هستم. مگر با «ماشالا» و «آفرین باغیرت» میشود مدال جهانی و المپیک گرفت؟
وی افزود: کدام ورزشکار با کوبیده دل و جگر مرغ و عدس پلو با سویا قهرمان میشود؟ باور کنید در خدمت مقدس سربازی هم چنین غذاهایی نمی‌دهند. کل دنیا تمرکزش روی بزرگسالان است بعد در فدراسیون ما هیچ توجهی به تیم نمی‌شود.
امیری در پایان گفت: واقعا نمی‌دانم در 28 سالگی چرا نباید در تیم ملی باشم، حتی دیگر حوصله باشگاه رفتن هم ندارم. مربی کوبایی زمانی که در راس کادرفنی بود به من گفت در انتخابی همه را شکست می‌دهی اما به من گفته‌اند دیگر اعزام نشوی! این همه صحبت کردیم، اما می‌دانم هیچ تفاوتی ایجاد نخواهد شد. واقعا دلم برای بوکس که این همه سال برایش زحمت کشیدیم می‌سوزد. خیلی بد است که به بوکسورهایی درجه چهار و پنج دنیا ببازیم، اما این وضعیت را دوستان درست کرده و نقد را هم قبول نمی‌کنند.
