وقتی اسم بیشتر از آمار می فروشد/ اینجا جایی برای پیرمردها هست!

به گزارش میدان، در فوتبال ایران روندی عجیب اما در عین حال بدیهی و آشنا در حال تکرار است. هر فصل که اسکواد تیم‌ها مشخص می‌شود، نام‌هایی به چشم می‌خورد که باید سال‌ها پیش برای خداحافظی چهار گوشه مستطیل سبز را می‌بوسیدند اما هنوز در مرکز میدان قدم می‌زنند. این بازیکنان به جای استفاده از تاکتیک‌های روز دنیا از تجربه‌شان کمک می‌گیرند. تجربه‌ای که حالا نه مکمل توانایی، بلکه جایگزین آن شده است. 

درست در حالی که فوتبال جهان به سمت سرعت، پویایی و نسل‌سازی پیش می‌رود، لیگ برتر ایران درگیر یک چرخه‌ی فرسایشی شده. چرخه‌ای که در آن بالا بودن سن بازیکن نه تنها زنگ خطر، بلکه حتی امتیازی برای ماندن در ترکیب اصلی است. انگار فوتبال ما در احترام به گذشته، آینده را فراموش کرده است. 

نمونه‌هایی مانند شجاع خلیل‌زاده که با وجود کاهش محسوس در آمار دوندگی و پاس‌های موفق همچنان در ترکیب تیم ملی حضور دارد و همین اشتباهات فردی او در بازی‌های انتخابی جام جهانی نزدیک بود سر ایران را به باد دهد! این مثال به خوبی نشان می‌دهد که در فوتبال ما هنوز هم اسم بیشتر از آمار می‌فروشد.

ناصر ابراهیمی مربی سابق تیم ملی در گفت‌وگو با میدان درباره کمبود بازیکن جوان گفت: برچیده شدن بساط آموزشگاه‌های استعدادیابی دلیل اصلی نداشتن بازیکن جوان و تازه نفس است. نه فدراسیون، بلکه پیشکسوت‌ها و باشگاه‌ها باید استعدادیابی را پایه‌گذاری کنند. 

فدراسیون فوتبال بارها از لزوم جوان‌گرایی سخن گفته و سرمربی تیم ملی نیز قول داده میدان دادن به جوان‌ها را زودتر شروع کند اما فعلا نه دستورالعملی برای آن وجود دارد و نه زیرساختی برای اجرای آن. به علاوه همه این‌ها مربیانی که نگران نتایج و جایگاهشان هستند ترجیح می‌دهند از گزینه‌های باتجربه استفاده کنند تا اینکه درصد ریسک‌پذیری را بالا ببرند. 

تا زمانی که عملکرد در اولویت نباشد و بازیکن صرفا به علت شناخته بودن پا به توپ شود، فوتبال ایران همچنان درجا خواهد زد و بازیکنان سالخورده نبض ترکیب‌ها را در دست خواهند داشت. این سنت‌گرایی افراطی مانع پوست‌اندازی فوتبال ملی می‌شود. کشورهای موفق آسیایی مانند ژاپن و کره جنوبی با جسارت به جوان‌گرایی و معرفی چهره‌های جدید پرداختند و توانستند راه موفقیت را برای خودشان هموارتر کنند. 

نسل جدید در فوتبال ایران هنوز فرصت نفس کشیدن پیدا نکرده چرا که سایه بازیکنان کهنه‌کار همچنان بر ترکیب‌ها سنگینی می‌کند. ایران در جهان رتبه دومین تیم مسن جهان را دارد و این فقط یک آمار ساده نیست بلکه نشان از یک بیماری مزمن دارد. بیماری‌ای که اگر هرچه زودتر درمان نشود اثراتش فوتبال کشورمان را از پا درمی‌آورد و بازیکنان جوان را بیش از پیش دل‌زده می‌کند.