مسافران چین با دست خالی و قایق کهنه؛ چرخه پوسیده مدیریت همچون پاروی ورزشکاران!

به گزارش میدان، در شرایطی که تنها چند ماه تا آغاز مسابقات جهانی چین(22 تا 25 مرداد ماه) باقی نمانده، تیم ملی کانوپولو ایران در حالی مهیای اعزام می‌شود که هنوز خبری از قایق‌های جدید و استاندارد وعده‌داده‌شده نیست. قایق‌هایی که قرار بود مدت‌ها پیش در اختیار ورزشکاران قرار بگیرد تا فرصت تمرین با تجهیزات حرفه‌ای و مشابه با شرایط مسابقات را داشته باشند.

متأسفانه این داستان تکراری در ورزش ایران بار دیگر خود را نشان داده؛ تخصیص بودجه‌ای که به‌دلیل مشکلات ارزی فعلا در عمل هیچ آورده‌ای برای ورزشکاران نداشته است. 

علیرضا سهرابیان، رئیس فدراسیون قایقرانی در گفت‌وگو اختصاصی با خبرنگار میدان در خصوص آخرین وضعیت تخصیص تجهیزات به ورزشکاران، اظهار داشت: قایق‌ها هنوز تهیه نشده‌اند. بودجه‌ای که برای این موضوع در نظر گرفته شده بود، به فدراسیون اختصاص یافته اما چون خرید این تجهیزات باید از خارج از کشور انجام شود، نیاز به مجوز ارزی داریم؛ از طرفی با ریال نمی‌توان خرید این قایق‌ها را انجام داد و از طرف دیگر نیز با ارز آزاد مشکلات خاصی گریبان گیر ما خواهد شد. مکاتبات لازم با وزارت ورزش انجام شده و در انتظار پاسخ هستیم تا مراحل قانونی خرید و واردات تجهیزات را طی کنیم.

فدراسیون قایقرانی اعلام کرده که خرید قایق‌ها نیاز به مجوز ارزی دارد و با ریال یا ارز آزاد امکان خرید فراهم نیست. موضوعی که اگرچه از نظر فنی قابل درک است، اما این سوال جدی را مطرح می‌کند که چرا همیشه باید تا دقیقه نود و در سایه، منتظر صدورمجوزها باشیم؟

سوال این‌جاست که چرا از ماه‌ها قبل، در فاصله‌ای که برای برنامه‌ریزی دقیق زمان وجود داشت، این موضوع پیش‌بینی و مدیریت نشد؟

ورزشکاران ما در حال اعزام به رقابت‌هایی هستند که کشور میزبان و سایر حریفان آن‌ها با بهره‌گیری از بهترین امکانات روز دنیا، تجهیزات اختصاصی، تیم‌های تخصصی پشتیبان و برنامه‌ریزی‌های دقیق چندماهه، پا به میدان می‌گذارند. از آن‌سو، نمایندگان ایران در حالی به آب‌های بین‌المللی فرستاده می‌شوند که حتی قایق استاندارد تمرینی و به روز شده در اختیار نداشته‌اند. این یعنی رقابت نابرابر از پیش آغاز شده است.

چگونه می‌توان از قایقرانان ما انتظار کسب مدال و موفقیت داشت وقتی نه از نظر تجهیزات، نه امکانات تمرینی و نه حتی ثبات در برنامه‌ریزی، حداقل‌ها فراهم نیست؟ ورزشکار حرفه‌ای در دنیای امروز، نیازمند محیطی است که همه‌چیز در خدمت بهینه‌سازی عملکرد او باشد، نه آنکه به‌جای تمرین، درگیر مسائلی مرتبط با ابزارهای ابتدایی شود.

در این بین نقش وزارت ورزش و جوانان بسیار پررنگ است. اگر مشکلات ارزی داریم که قطعا داریم، وزارت ورزش به‌عنوان نهاد بالادستی باید راه‌حل ارائه دهد، پیگیری کند و از ماه‌ها قبل زیرساخت لازم را فراهم سازد. 

فدراسیون‌ها هم نمی‌توانند صرفاً با ذکر مشکل از خود رفع مسئولیت کنند. بخشی از مسئولیت فدراسیون، پیگیری مداوم و پیش‌بینی‌ مشکلات احتمالی‌ست.

انتظار مدال، سکو و افتخار، زمانی معنادار است که همه‌چیز برای ورزشکاران فراهم شده باشد. تمام این مسائل نشانه‌ای از یک چرخه معیوب در مدیریت ورزش قهرمانی کشور است. چرخه‌ای که با وعده و پیگیری‌های بی‌نتیجه آغاز می‌شود و با خستگی، ناکامی و بی‌اعتمادی ورزشکاران پایان می‌یابد.

مشکلات ارزی به‌جای خود، اما تا چه زمانی قرار است پشت آن پنهان شویم؟ اگر خرید خارجی زمان‌بر است، چرا از ماه‌ها قبل تدبیر نشده است؟ اگر راه‌حل قانونی دارد، چرا آن را سریع‌تر پیگیری نمی‌کنیم؟

به‌نظر می‌رسد وقت آن رسیده مسئولان ورزشی کشور با نگاهی مسئولانه‌ و عملیاتی‌تر به موضوع تأمین تجهیزات بنگرند. حمایت واقعی، فقط در زمان اعزام و مصاحبه‌های رسانه‌ای نیست؛ حمایت یعنی فراهم کردن زمینه رقابت برابر، قبل از شروع مسابقات.

حالا که بار دیگر قایقرانی در آستانه یک میدان مهم بین‌المللی قرار گرفته، این بار نه ورزشکار، بلکه نهادهای مسئول باید پاسخ دهند: تا کی قرار است ورزش ایران با دست خالی به مصاف رقبا برود؟