گویا هواداران فولاد از سرمربی فصل گذشته خود شکایت کرده‌اند و کار به مراجع قضایی کشیده شده است.
به گزارش میدان، تیم فوتبال ترابوزان اسپور ترکیه امسال پس از ۳۸ سال موفق شد به قهرمانی در سوپر لیگ ترکیه دست پیدا کند و پس از آن تصاویری از جشن قهرمانی این تیم در ورزشگاه خانگی و حتی دریایی سیاه منتشر شد که بسیار مورد توجه قرار گرفت. این در حالی بود که در چند سال گذشته مجید حسینی و وحید امیری در این تیم بازی کردند، اما نتوانستند به قهرمانی برسند. به همین دلیل با بوراک زیهنی خبرنگار تخصصی این تیم در نشریه دامگا ترکیه مصاحبه‌ای داشتیم تا از دلایل این قهرمانی تاریخی صحبت کنیم.
زیهنی در گفت و گو با میدان صحبت‌هایی را انجام داد که متن کامل آن را در زیر می‌خوانید:
چه شد که ترابوزان بعد از ۳۸ سال قهرمان سوپرلیگ ترکیه شد؟
باید جواب این سوال را کمی طولانی بدهم.
این در واقع یک فرآیند است. زمانی که احمد آغاوغلو بعد از انتخابات در سال ۲۰۱۸ به عنوان رئیس هیات مدیره انتخاب شد از هواداران خواست تا صبر کنند. مردم دریای سیاه اغلب بی حوصله هستند و این ویژگی بارز آنهاست. مدیریت قبل بدهی‌های زیادی گذاشت، پرونده‌هایی در فیفا وجود داشت و همچنین یک دوره ممنوعیت نقلوانتقالات وجود داشت.
در هر حال اولین مربی در این راه اونال کارامان بود. اگرچه او در این تیم توانست خودش را مطرح کند، اما اینکه آیا دوران حرفه‌ای او برای ترابوزان اسپور کافی بوده یا خیر جای بحث دارد. با این حال تصمیم جسورانه‌ای گرفته شد و قراردادی با او بسته شد. او برای رسیدن به قله با نقلوانتقالات ارزان قیمت و بازیکنانی که از تیم‌های پایه رشد کرده بودند به زمین رفت. او اتحاد و همبستگی را که هواداران سال‌ها آرزوی آن را داشتند در تیم القا کرد. در فصل اول که کارامان قهرمان نشد هواداران و سکو‌ها امیدوار بوندن که او موفق شود و همه او را دوست داشتند حتی منتقدان. مدیریت هم به او اعتماد کرد، اما ناگهان از تیم جدا شد. بازیکنانی مانند میکل و استوریج هم به تیم اضافه شدند، اما موفقیتی کسب نشد که دلایل مختلفی دارد. در ادامه حسین چیمشیر که دستیار کارامان بود سرمربی شد و وظیفه‌اش حفظ نظم تیمی بود، اما در نهایت آن سال باشاک‌شهیر قهرمان شد.
فصل بعد از آن با آمدن ادی نیوتن و اشتباهات نقل‌وانتقالاتی که انجام شد همه چیز را مانند یک چاقو برید. بازیکنانی که آماده نبودند، و به تیم آمدند تیم را به رده آخر رساندند. ادی نیوتن در هفته هفتم اخراج شد و بعد از یک هفته استراحت دوره عبدالله آوجی شروع شد. او با تیم بزرگی مثل بشیکتاش ناکامی داشت، اما همچنان یکی از مهمترین نام‌های ترکیه بود. او در خانواده‌ای بزرگ شد که ریشه در دریای سیاه داشت. او قرارداد را امضا کرد و گفت که سرسخت، مصمم و مبارز است. اگرچه برخی از هواداران به خاطر بازی او از آن انتقاد کردند، اما تعداد افرادی که به او اعتماد کردند بسیار زیاد بود. با برد‌های پیاپی و نتایج خوب، فصلی که از رده آخر شروع شده بود در رده چهارم به پایان رسید. حتی تصور می‌شد که تیم می‌تواند سهمیه اروپایی بگیرد.
ترابوزان اسپور در اردیبهشت و خرداد اولین گام قهرمانی را برداشت. در حالی که رقبای ما با مدیریت، مربیگری و بدهی سر و کار داشتند، نام‌های مهمی را به ترابوزان آمدند. ژروینیو، کورنلیوس، برونو پرز و همشیک‌ترین خرید‌های فصل بودند. سه نفر از آنها بازیکنان شناخته شده‌ای بودند. ژروینیو هم عملکرد خوبی داشت تا اینکه مصدوم شد. هم افزایی ایجاد شده همه را هیجان زده کرد و اعتماد به عبدالله آوجی را افزایش داد. پس از شروع فصل، پیروزی‌های متوالی قهرمانی را رقم زد. ژروینیو، ادگار، همشیک و خیلی از بازیکنان هر از گاهی مصدوم شدند و از تیم دور ماندند. در کل، اما فصل با قهرمانی ترابوزان به اتمام رسید.
نقش بازیکنان بزرگ خارجی مثل مارک همشیک در این قهرمانی چقدر بود؟
مارک همشیک فوتبالیستی است که در تمام دنیا او را می‌شناسند و جزو بهترین بازیکنان تاریخ ناپولی بوده و حتی توانست در این باشگاه از رکورد گلزنی مارادونا هم عبور کند و مردم ناپولی او را بسیار دوست دارند. او وقتی به ترابوزان رفت هیچ قهرمانی در لیگ کسب نکرده بود. همه فکر می‌کردند قهرمانی همشیک با ترابوزان یک رویا است، اما همشیک خاصیتی داشت که می‌توانست تمام ناکامی‌ها به فراموشی بسپارد. او منهای فوتبال، شخصیت خوبی هم دارد که با تیم و مردم کاملا سازگار شد. هواداران هیشه او را در اوج می‌دیدند. همشیک آنقدر محبوب شد که برخی از هواداران مدل مو‌های خود را مانند او می‌زدند. حضور همشیک باعث شد تا در خط هافبک تیم هم شرایط بهتر شود و وضعیت در خط حمله هم بهتر شد. همشیک هوش بالایی دارد و در بازی‌های بزرگ تفاوتش را با بازیکنان دیگر نشان داد.ای کاش او کمی جوانتر بود تا بیشتر می‌توانستیم از تماشای او در ترابوزان لذت ببریم.
تصاویری از جشن قهرمانی طرفداران ترابوزان منتشر که حتی در دریا هم جشن قهرمانی گرفته بودند، چرا این قهرمانی برای هواداران مهم بود؟
ترابوزان اسپور یک شهر فوتبالی است و اکثر کودکان شهر رویای فوتبالیست شدن را در سر دارند. هواداران فوتبال را یک مبارزه هویتی می‌دانند و همه آنها به شهر خود تعصب دارند و از این جهت ترابوزان نسبت به شهر‌های دیگر ترکیه بسیار، بسیار متفاوت است. البته در آناتولی هم گرایش به فوتبال وجود دارد، اما وضعیت ترابوزان فراتر از همه است این در شرایطی است که جمعیت شهر تقریبا یک میلیون نفر است. در این شرایط خیلی‌ها بدون اینکه اهل این شهر باشند طرفدار ترابوزان هستند. در شب قهرمانی جمعیت در مرکز شهر به دو میلیون نفر رسیده بود حتی افرادی که نمی‌توانستند وارد ورزشگاه شوند به شهر آمده بودند تا آن فضا را تجربه کنند. آن شب یک جشن افسانه‌ای برگزار شد. پیش از این هم در سال ۱۹۸۴ هم چنین جشنی در شهر برگزار شده بود. شما نمی‌توانید مردم دریا را از ترابوزان جدا کنید. این قهرمانی برای ترابوزان کاملا خاص بود، چون بودند طرفدارانی که از زمان به دنیا آمدنشان هیچ قهرمانی ندیده بودند.
ترابوزان می‌تواند در لیگ قهرمانان اروپا هم موفق شود؟
همانطور که گفتم قهرمانی یک روند طولانی و دشوار است، لیگ قهرمانان هم همینطور است. بسیاری از باشگاه‌های بزرگ در اروپا برای موفقیت در آنجا تلاش می‌کنند و پول زیادی خرج می‌کنند. ترابوزان اسپور در حال حاضر در شرایطی نیست که بتواند با آنها رقابت کند، اما آنها باید آنجا باشند تا نام خود سر زبان‌ها بی‌اندازند. برای موفقیت در این مسابقات هم خوش‌شانسی در قرعه‌کشی مهم است و هم نقلوانتقالات به نظر من موفقیت در لیگ اروپا یا لیگ کنفرانس اروپا در شرایط فعلی اهداف واقعی‌تری باشد تا موفقیت در لیگ قهرمانان اروپا.
مجید حسینی چندسالی در ترابوزان بازی کرد، به نظرت چرا نتوانست با ترابوزان به قهرمانی برسد؟
مجید مدافع خوبی است. او سبکی دارد که همیشه می‌تواند با شجاعت خود کار کند. با این حال، زمانی که او برای ترابوزان اسپور بازی می‌کرد، بازیکن کنار او دائماً تغییر می‌کرد و در این شرایط انتظار موفقیت دشوار است. یکی از مهمترین نکات تیم مدافعان هستند، حالا اگر در خط دفاع مدام تغییر باشد موفقیتی نخواهد بود. اگر امسال ترابوزان قهرمان شد به خاطر این بود که دو مدافع وسط این تیم دو سال کنار هم بازی کرده بودند. اگر در زمان مجید حسینی هم چنین شرایطی بود شاید او هم قهرمانی را تجربه می‌کرد البته مصدومیت‌های او هم در این مورد بی‌تاثیر نبود.
جام کافا بهانه‌ای شد تا دوباره برانکو را در قاب تصویر ببینیم؛ سرمربی که فوتبال ایران تا سال‌ها مدیون زحمات اوست.
