لطفا مثل علی دبیر داد بزنید!

علیرضا دبیر به هر مجمعی که می‌رود فریاد می‌کشد، هر نشست ورزشی را به دست می‌گیرد، او برای آنکه بودجه کشتی را بیشتر کند، هر کاری انجام می‌دهد.

به گزارش میدان، آن‌هایی که علیرضا دبیر را از قدیم می‌شناختند، می‌دانستند بعد از استعفای رسول خادم باز هم قرار نیست کشتی صاحب رئیسی شود که مطیع مقامات بالا دست خود باشد. اصولا روسایی که در کشتی بر مسند ریاست می‌نشینند، اینطور نیستند. رسول خادم و علیرضا دبیر هرچقدر که در امور مختلف با هم اختلاف نظر داشته باشند، اما یک چیز در آن‌ها مشترک است: کشتی و منافعش. دوره ریاست هر دوی آن‌ها پر از فراز و نشیب‌های فراوانی بوده که آن‌ها با مدیران بالادست خود در ورزش داشته‌اند.
گوش شکسته‌هایی که تا اینجای کار ریاست فدراسیون را برعهده داشته‌اند، همه برای آنکه کشتی در جایگاه حقیقی خودش قرار بگیرد، همه کار کردند.
هرچند علیرضا دبیر در مقطع انتخابات فدراسیون کشتی حمایت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک را کنار خود داشت، اما درادامه بر سر بودجه کشتی حتی با مسعود سلطانی‌فر وزیر سابق و همچنین حمید سجادی وزیر فعلی ورزش کشور و همچنین سیدرضا صالحی‌امیری رئیس کمیته ملی المپیک دچار چالش جدی شد.
او می‌گوید کشتی حداقل باید سالی ۱۴۰ میلیارد بودجه دولتی داشته باشد. او درحالی این صحبت‌ها را مطرح می‌کند که با همین بودجه اندک نیز از بدو حضورش در کشتی، اقدام به مرمت و بازسازی دو خانه کشتی شهید صدرزاده و شهید هادی و همچنی سالن توفیق جهانبخت کرده است. اکنون بازسازی سالن هفت‌تیر در حال انجام است.
در عین حال نیز کشتی‌گیران در این مدت در ازای مدال‌هایی که در بازی‌های المپیک و جهانی کسب کرده‌اند، با پیگیری دبیر پاداش خوبی از نهاد‌های مختلف گرفته‌اند.
دبیر این روز‌ها به هر مجمع و نشستی که می‌رود، جلسه را به دست گرفته و دائم از حق کشتی می‌گوید. خیلی هم اصرار دارد که این «حق» است، نه «سهم» کشتی. او برای آنکه برای رشته متبوعش ردیف بودجه تعیین شود، در جلسات مختلفی حاضر می‌شود.
در کنار تمام نقد‌هایی که برخی به علیرضا دبیر وارد می‌دانند، یک نکته را باید در نظر گرفت که او برای شأن کشتی و رساندن ورزش ملی کشور به جایگاهی که استحقاقش را دارد، داد و فریاد می‌کند و در مجمع کمیته ملی المپیک صدای اعتراضش بیشتر از همه شنیده می‌شود.
اگر همه روسای فدراسیون‌های ورزشی کشورمان از این حیث شبیه به علیرضا دبیر بودند و برای ماندن و حفظ صندلی، سکوت اختیار نکرده و برای بودجه و حل مشکلات اقتصادی رشته‌شان به هر دری متوسل می‌شدند، کار ورزش ایران خیلی بهتر از این پیش می‌رفت.