گویا هواداران فولاد از سرمربی فصل گذشته خود شکایت کرده‌اند و کار به مراجع قضایی کشیده شده است.
به گزارش میدان، محسن را خیلی دوست داشتند، همه پدر و مادر و هم برادرها؛ او امید و افتخار خانواده بود، چه شد که قهرمان آسیا سمت اعتیاد رفت، داستان مفصلی است؛ خانواده می‌خواست جگرگوشه‌شان در کمپ ترک اعتیاد از این دام مهلک نجات پیدا کرده و به زندگی عادی برگردد، اما محسن از آن کمپ کذایی، چیزی جز درد و رنج فراوان نصیب نبرد و بعد از دو سال، شب گذشته با ایست قلبی با زندگی سخت و وحشتناکش خداحافظی کرد.
بدون دلیل، جوانِ لاغر اندامی که آنقدر نحیف شده بود و توان محافظت از خود در مقابل مشت و لگدهای ناجوانمردانه را نداشت، در کمپ ترک اعتیاد مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفت.
ضربه مهلک، زمانی به او وارد شد که بعد از ضرب و شتم، اجازه ندادند اکسیژن به او برسد و این مصیبت‌بارترین ضربه را به محسن قاسمی وارد کرد.
زمانی که به بیمارستان رسید، مشخصا دیگر امیدی به بهبود نبود، اما او به مادرش لبخند می‌زد، برای قدردانی از زحمت فراوانی که به خانواده‌اش تحمیل کرده، اشک از گوشه چشمانش جاری می‌شد.
دکتر گفته بود محسن دیگر فقط زندگی نباتی دارد، چیزی را متوجه نمی‌شود، اما مادر و پدر و برادرانش می‌گفتند او محبت را متوجه می‌شود، اشک می‌ریزد. می‌خندد. آن چند تکه استخوان که نمی‌توانست کاری برای خود انجام دهد و کلامی بگوید، بچه و برادر آنها بود.
محسن و خانواده‌اش در این مدت عذاب وصف ناپذیری را تحمل کردند. آنها برای آنکه محسن خوب شود، او را در یکی از بهترین بیمارستان‌های خصوصی تهران بستری کردند، اما جواب هر بار و بعد از هزینه فراوان، یک چیز بود: امید به بهبود نیست، مغزش آنقدری آسیب دیده که نتواند به زندگی برگردد، اما او زنده بود.
محسن را به خانه بردند، یک اتاق را به تمام وسائل پزشکی لازم تجهیز کردند اما باز هم یک تایم کوتاه، بارها و بارها تشنج می‌کرد و عذاب وحشتناکی بر جثه ضعیفش که دیگر هیچ اثری از آن مو طلایی خوش قامت و باانگیزه نداشت، وارد می‌شد.
از درد محسن سنگین‌تر و کشنده‌تر برای خانواده‌اش، آزادانه چرخیدن ضاربانش در سطح شهر بود. پدر و برادرش بارها و بارها طی مصاحبه با رسانه‌های تصویری و مکتوب، از قوه قضاییه خواستار برخورد قانونی با ضاربان محسن قاسمی شدند.
محسن 23 دی ماه درگذشت، درحالیکه ضاربانش همچنان به سزای عمل‌شان نرسیده‌اند. او تمام آرزوها و جوانی‌اش را در 31 سالگی با خود به خاک خواهد برد.
جام کافا بهانه‌ای شد تا دوباره برانکو را در قاب تصویر ببینیم؛ سرمربی که فوتبال ایران تا سال‌ها مدیون زحمات اوست.
