به گزارش میدان، حتی آنهایی که با اطمینان میگفتند «ما دیگر بازیهای تیم ملی فوتبال را دنبال نمیکنیم»، با هیجان قرعهکشی جام جهانی ۲۰۲۶ را در مرکز فرهنگی جان اف. کندی در واشنگتن دنبال کردند. این ذات هر چیزی است که به «ریشه» تعلق دارد. «تیم ملی از سرمایههای مشترک همه ایرانیان است، از تورنتو در کانادا تا خاش در سیستان و بلوچستان، از ژوهانسبورگ در آفریقای جنوبی تا قوچان در خراسان شمالی، از اسلو در نروژ تا کامیاران در کرمانشاه و از بانکوک در تایلند تا سیاهکل در گیلان. ایرانیها عشقهای مشترک و نقطههای وصلی دارند که آنها را به هم نزدیک نگه میدارد در نهایت همین عناصر ما را به هم نزدیک میکند، نزدیک نگه میدارد و تبدیل به یک ملت و یک سرزمین میکند. از لحظه مشخص شدن گروه ایران، میزان جستوجوی ایرانیان درباره مصر، نیوزیلند و بلژیک افزایش یافته است. همه میخواهند درباره این سه کشور، بازیکنان کلیدی و شانس ما برای کسب امتیاز اطلاعات بیشتری داشته باشند.
همزمانی شهرآورد تهران که با نتیجه صفر–صفر در اراک به پایان رسید، باعث شد تیتر یک اکثر روزنامهها به این بازی اختصاص یابد، اما «ایران ورزشی» با سوتیتر «بلژیک قدرتمند، مصر پرنوسان و نیوزیلند قابل عبور» تیتر زد: «فرصت طلایی برای صعود تاریخی» و «فرهیختگان» که عکس یک خود را به قرعهکشی اختصاص داده بود، تیتر «گروه زندگی». را انتخاب کرد. «همشهری» هم از «بفرمایید صعود!» نوشت و فضا به سمتی رفت که انگار حریفان امتیازها را در بشقاب طلایی به ما تعارف کردهاند و ما کافی است دستمان را دراز کنیم!
ده دها شبکه و صفحه در اینترنت این قرعهکشی را پوشش دادند و فوتبال یکبار دیگر نشان داد تا چه اندازه اهمیت دارد، حتی وقتی تلاش میکنی اهمیتش را نادیده بگیری یا بگویی: «دیگه برای من مهم نیست!»
البته که میتوانستیم در گروه سختتری قرار بگیریم، ولی این موج «گروه ساده» حالا همهگیر شده است. احتمالاً مردم بلژیک، مصر و نیوزیلند هم همینطور فکر میکنند و از همین حالا برای خودشان شانس بالای صعود قائل هستند. آنهایی که کمی از هیجان دورترند، میگویند مدتهاست چیزی به اسم «حریف ساده» وجود ندارد، آن هم در جام جهانی که همه میخواهند در ۹۰ دقیقه شجاعانهترین و بهترین نمایش خودشان را ارائه دهند. مگر نه اینکه ایسلند ۴۰۰ هزار نفری در جام جهانی ۲۰۱۸ آرژانتین بزرگ را متوقف کرد و ژاپن در قطر ۲۰۲۲ همه پیشبینیها را به هم ریخت و بالاتر از آلمان و اسپانیا ایستاد. این جام جهانی هم شگفتی دارد و دوست داریم ما باشیم که بقیه را شگفتزده میکنیم!
این تازه آغاز مسیری است که در آن لازم است کنار هم باشیم تا «ایران» تنها نماند. اگر کسی دلش برای این وطن میسوزد باید تلاش کند قدمی برای همدلی ایجاد کند، خشتی روی خشت بگذارد برای ساختن امید، برای بازسازی ترکهای ایجاد شده وگرنه خراب کردن که همیشه سادهتر است. در این راه همه باید دوشادوش هم باشیم، از بازیکنان و کادر فنی تا رسانهها و پیشکسوتان و فدراسیون و حتی آنها که از سیاست و اقتصاد و دلار و آلودگی هوا و کمبود آب و ... گلهمندند، اما هنوز عاشق ایران ماندهاند.
