به گزارش میدان، پرورش اندام ایران این روزها شرایطی عجیبی را سپری میکند؛ فدراسیونی که بعد از اتمام دوره مهدی نصیرزاده مدتهاست رئیسی ندارد و تا این لحظه دو سرپرست زمام امور را در دست داشتند. سرانجام بعد از کش و قوسهای فراوان در روزهای پایانی مهرماه امسال مجمع انتخاباتی این فدراسیون برگزار شد تا مجید تلخابی به عنوان رئیس فدراسیون انتخاب شود، اما نکته عجیب آنجاست به دلیل برخی مشکلات بعد از گذشت ۵۰ روز هنوز حکم وی از سوی وزیر ورزش و جوانان امضا نشده است.
توضیح همین اتفاقات کافیست تا بدانیم رشته ورزشی که یکی از پرطرفدارترینها در ایران است حالا در چه باتلاقی فرو رفته است. باتلاقی که در مسابقات جهانی ۲۰۲۵ عربستان نیز خود را به خوبی نشان و بعد از یک دهه ایران را از یکتازی و قهرمانی جهان به زیر کشید تا عنوان قهرمانی به چینیها برسد. این پایان نتایج فاجعهبار ایران نیست. در بخش پیشکسوتان ایران به رتبه هفتم رسید و در بخش جوانان در رتبه یکی مانده به آخر دنیا قرار گرفت.
بدنسازی ایران در یک دهه گذشته قهرمان بیمنازع جهان بود، اما این بار به دلیل عدم اعزام کامل تیم نتوانست عنوان قهرمانی را حفظ کند. ایران با وجود از دست دادن عنوان قهرمانی پس از یک دهه، با ترکیبی نه چندان کامل و در شرایطی که رقبایی مانند چین بسیار قوی ظاهر شدند، مقام دوم جهان را کسب کرد که نشاندهنده استعداد و توانایی بالای بدنسازان ایرانیست. اما از دست رفتن مقام قهرمانی باید زنگ خطری برای فدراسیون باشد تا برای حفظ جایگاه ایران در بدنسازی جهان، برنامهریزی دقیقتری برای اعزام تیم کامل در آینده داشته باشد.
بدون شک بلاتکلیفی فدراسیون بدنسازی و پرورش اندام، به ویژه فقدان رئیس ثابت در این ناکامی نقش پررنگ و اساسی دارد. فدارسیونی که حال روز خوشی ندارد خروجی آن میشود از دست رفتن قهرمانی بعد از یک دهه؛ به قولی رنگ رخسار خبر میدهد از سر درون.
فقدان رئیس دائمی یا تعدد تغییرات مدیریتی باعث شد برنامهریزی منسجم و استراتژیک برای آمادهسازی تیم ملی در بلندمدت وجود نداشته باشد. تصمیمگیریهای مقطعی و سلیقهای جایگزین برنامه ریزی منظم، آمادهسازی و اعزام ورزشکاران شده است.
در شرایط عادی و با مدیریت قوی، فدراسیون تمام تلاش خود را برای قانع کردن یا فراهم آوردن شرایط حضور بهترینها به کار میبرد به مانند چند سال اخیر که حتی میزبانی مسابقات جهانی به ایران نیز رسید، اما فقدان نبود رئیس و نبود تعاملات بینالمللی حالا بدنسازی ایران را که روزگاری نقطه قوت آن بود را ضعیف کرده است. دههها سلطه ایران در بدنسازی جهان نتیجه مدیریت مقتدرانه، شناسایی استعدادها و سرمایهگذاری بلندمدت در دورههای پیشین بود. از بین رفتن این ثبات، حتی برای یک دوره، میتواند آغاز یک افول تدریجی باشد.
در این شرایط که یک شکست کامل به حساب میآید، نبود یک رئیس مشخص و پاسخگو باعث میشود تحلیل درستی از این شکست رخ ندهد و به جای تمرکز بر اصلاح مشکلات، فقط صحبتهای مطرح شود که بیشتر بوی بهانهجویی میدهد. نبود مدیری که بتواند مسئولیت را بپذیرد و طرحی برای جبران ارائه دهد، اعتماد عمومی نسبت به این ورزش پرطرفدار در ایران را از بین خواهد برد.
تمامی کارشناسان، ورزشکاران و علاقهمندان به این رشته معقتد هستند، نابسامانی فدراسیون قطعاً در این موضوع تعیینکننده بوده است. این وضعیت باعث شد ایران نه تنها از نظر فنی، بلکه از نظر روانی و مدیریتی نیز با ضعف وارد رقابت شود. از دست دادن عنوان قهرمانی پس از یک دهه، نتیجه مستقیم بیثباتی مدیریتی و عدم اولویتدهی به ورزش قهرمانی در ساختار فدراسیون است. این اتفاق باید به عنوان یک هشدار جدی برای مسئولان ورزش کشور تلقی شود تا با مشخص کردن وضعیت این فدراسیون و انتصاب مدیریتی کارآمد، باثبات و دارای برنامه، مانع از تداوم این روند نزولی شوند و دوباره ایران را به قدرت بلامنازع بدنسازی و پرورش اندام جهان تبدیل کند.
