به گزارش میدان، سپاهان بار دیگر در بازی مقابل آخال، ضعف تکراری خود در خط حمله را به نمایش گذاشت؛ ضعفی که حالا دیگر یک ایراد فنی مقطعی نیست، بلکه به یک بحران سیستماتیک تبدیل شده است.
طلایی‌پوشان اگرچه مالکیت توپ را در بیشتر دقایق بازی در اختیار داشتند (75 درصد)، اما در خلق موقعیت موثر، با وجود 10 شوت در چارچوب، ناتوان بودند. پاس‌های متعدد در عرض و ارسال‌های بی‌هدف به جایی نرسید و مهاجمان سپاهان، از جمله کاوه رضایی، نتوانستند دروازه حریف ترکمنستانی را تهدید جدی کنند.
رضایی که در دیدار رفت تک گل سپاهان را به ثمر رسانده بود، در این مسابقه کاملاً از جریان بازی خارج شد؛ نه تحرک کافی داشت، نه از معدود فرصت‌ها استفاده کرد. این افت عملکرد، نشان می‌دهد سپاهان هنوز مهاجمی ندارد که بتواند در لحظات کلیدی تفاوت بسازد.
در حالی که سپاهان از فقدان یک تمام‌کننده واقعی رنج می‌برد، تمرکز مدیریتی باشگاه در نقل و انتقالات بر پست دروازه‌بان بوده است؛ هزینه‌هایی که تا اینجای کار هیچ تاثیری در بهبود نتایج نداشته است.
سپاهان اگر بخواهد در مسیر آسیایی خود باقی بماند، باید از مالکیت و پاس‌کاری‌های بی‌ثمر عبور کند و به دنبال مهاجمی باشد که بتواند بازی را تمام کند، نه فقط شروع کننده آن باشد.
اگر سپاهان در آخرین دیدار خود در این مرحله از مسابقات، مقابل الحسین، به پیروزی دست یابد و صعود کند، در رقابت‌های بعدی خود باید به مصاف النصر و رونالدو برود. این موانع در صورت اتفاق این سناریو، جدی‌تر از قبل به نظر می‌رسند.
