به گزارش میدان، بانوان تکواندو ایران دررقابت‌های قهرمانی جهان در ووشی چین روزهایی را تجربه کردند که بعید است به این زودی فراموش شود. تیم بانوان، که با سابقه مدال‌های جهانی و المپیکی به این مسابقات آمده بود و مهروز ساعی که خبر از حضور پرقدرت می‌داد، عملکردی بسیار ضعیف داشت و با شکست‌های زودهنگام، یکی از ضعیف‌ترین نتایج تاریخ خود را رقم زد.
عدم هماهنگی در مبارزات، افت انرژی و نبود تاکتیک مشخص، نشان از نبود برنامه‌ریزی و کمبود آمادگی جسمانی داشت. با وجود امکانات و حمایت فدراسیون، تیم بانوان نتوانست انتظارات هواداران را برآورده کند و عذرخواهی‌های پس از مسابقه در فضای مجازی شاید از نگاه هواداران حرکتی انسانی و صادقانه باشد، اما در سطح ملی نمی‌تواند پاسخ‌گوی چنین ناکامی بزرگی باشد. تیمی که خود را در قامت مدعی معرفی کرده بود، باید در میدان پاسخ می‌داد.
نقطه مقابل آن، تیم مردان با همان امکانات و شرایط مشابه، نمایشی درخشان داشت. با کسب مدال طلا ابوالفضل زندی در وزن ۵۸- کیلوگرم، نقره مهدی حاجی‌موسایی در ۶۳- و برنز امیرسینا بختیاری در ۷۴-، مردان ایران پس از هشت سال، عنوان نایب‌قهرمانی جهان را برای کشور به ارمغان آوردند و به سکو رسیدند.
این دوگانگی عملکرد، نه ناشی از کمبود استعداد، بلکه نتیجه نبود کیفیت برنامه‌ریزی، عدم مدیریت فنی و هماهنگی تیمی است. سوال مطرح می شود که چرا تیم‌ملی بانوان باوجود مدعی بودن نتوانست حداقل به یک نتیجه برسد؟
درواقع موفقیت تیم مردان باید الگویی برای بازسازی تیم بانوان باشد. تیمی که نیازمند آسیب‌شناسی جدی، اصلاح روند و بازگشت به نظم حرفه‌ای است. پتانسیل زیادی برای بانوان ایران در تکواندو وجود دارد، اما بدون برنامه و مدیریت دقیق، تنها به وعده‌ای تکراری تبدیل می‌شود.
