به گزارش میدان، پرسپولیس سرانجام پس از شش ماه ناکامی در دیدارهای خانگی، موفق شد مقابل ذوب‌آهن به پیروزی برسد. این برد اما نه در ورزشگاه آزادی و نه در شرایطی ایده‌آل رقم خورد، بلکه در ورزشگاه شهدای قدس روی زمینی بی‌کیفیت و در فضایی دور از استاندارد میزبانی تیمی مدعی قهرمانی به دست آمد. نتیجه‌ای که بیش از آنکه نشانه بازگشت باشد، هشداری جدی برای ادامه مسیر است.
آخرین پیروزی خانگی پرسپولیس به اردیبهشت ۱۴۰۴ و هفته‌های پایانی فصل بیست‌وچهارم لیگ برتر خلیج فارس بازمی‌گردد. در آن دیدار سرخ‌پوشان در ورزشگاه آزادی با گل‌های اوستون اورونوف و یعقوب براجعه برابر هوادار به برتری ۲ بر صفر دست یافتند. پس از آن تیم پایتخت‌نشین در هیچ مسابقه‌ای به عنوان میزبان نتوانست پیروز شود؛ حتی مقابل حریفانی که روی کاغذ قدرت چندانی نداشتند.
در فصل جاری نیز تنها برد پرسپولیس پیش از تقابل با ذوب‌آهن در هفته دوم و برابر سپاهان به دست آمد؛ دیداری خارج از خانه در اصفهان که با گل علی علیپور ۱ بر صفر به پایان رسید. این آمار به روشنی نشان می‌دهد که میزبانی در تهران برخلاف گذشته به نقطه قوت پرسپولیس تبدیل نشده و حتی به یکی از دغدغه‌های اصلی این تیم بدل شده است.
روند اخیر چهره‌ای نگران‌کننده از سرخ‌ها در دیدارهای خانگی ترسیم کرده است. تیمی که سال‌ها در آزادی شکست‌ناپذیر بود وارد چرخه‌ای از تساوی‌ها و ناکامی‌ها شده و رکوردی منفی را ثبت کرده است؛ رکوردی که برد مقابل ذوب‌آهن هم آن را تغییر نداد.
این پیروزی هرچند از نظر امتیازی اهمیت بالایی دارد، اما به تنهایی نمی‌تواند نشانه خروج پرسپولیس از بحران باشد. برای تیمی با این سطح از توقعات و سابقه قهرمانی، شکستن یک طلسم کافی نیست؛ تغییر روند و بازگشت به اقتدار خانگی ضرورتی اجتناب‌ناپذیر است.
