به گزارش میدان، باخت به خیبر خرم‌آباد فقط سه امتیاز از پرسپولیس نگرفت، بلکه تیشه‌ای بود به ریشه‌ی یک دوره مدیریتی. ساعاتی پس از آن شکست تلخ در ورزشگاه تختی خرم‌آباد، رضا درویش، مدیرعامل سابق این باشگاه استعفای خود را به هیأت‌مدیره تقدیم کرد و آن‌ها نیز بی‌هیچ مقاومتی با آن موافقت کردند. پایان یک دوره مدیریت، بی‌سروصدا اما معنادار. بلافاصله پس از آن، سخنگوی باشگاه نیز استعفا داد که آنهم بدون درنگ مورد موافقت قرار گرفت.
در بیانیه رسمی باشگاه آمده بود که از زحمات درویش قدردانی می‌شود و پیمان حدادی، رئیس هیأت مدیره، به عنوان سرپرست مدیرعاملی انتخاب شده است. پشت این جملات اتوکشیده و دیپلماتیک اما یک واقعیت تلخ پنهان است. پرسپولیس در آستانه یک تغییر اساسی قرار دارد؛ تغییری که نشانی از آرامش در آن نیست.
درویش رفت اما سوال اینجاست چه کسی می‌تواند این کشتی طوفان‌زده را به ساحل آرام برساند؟ نشانه‌ها می‌گویند این تنها آغاز موج تغییرات است. بوی رفتن وحید هاشمیان از کادر فنی به وضوح به مشام می‌رسد و نیمکت سرخ‌ها لرزان‌تر از همیشه است. وقتی اسکلت مدیریتی و فنی هم‌زمان دچار تلاطم شود، دیگر بحث «اصلاح» نیست؛ این یعنی یک بحران تمام‌عیار.
پرسپولیس این روزها شبیه ساختمانی است که از بیرون همچنان تابلوی قهرمانی بر پیشانی دارد، اما درونش پر از ترک و شکاف است. مدیری می‌رود، سرپرستی می‌آید، اما نه نظم برمی‌گردد و نه امید. وضعیت به گونه‌ای است که انگار هر تصمیمی فقط اوضاع را بدتر می‌کند؛ مانند چسب زخم زدن روی ترک‌های بجا مانده از یک زلزله هولناک!
جلسه بعدی هیأت مدیره قرار است درباره مسائل فنی تصمیم بگیرد؛ اما تجربه ثابت کرده وقتی بحران ریشه‌ای است، تغییر مربی یا جابجایی چند مدیر، درمانی سطحی است بر زخمی عمیق. باشگاهی که تا چند سال پیش نماد اقتدار لیگ بود، حالا درگیر روزمرگی، سردرگمی و تصمیم‌های مقطعی شده است.
پرسپولیس دیگر در بحران نیست. پرسپولیس این‌روزها خودش بحران شده است. از زمین بازی تا اتاق هیأت مدیره، همه چیز بوی بی‌ثباتی می‌دهد. هواداران به درویش معترض بودند، حالا او رفته، اما سؤال اصلی هنوز پابرجاست. قرار است چه کسی این آتش را خاموش کند؟
