به گزارش میدان، دیدار دوستانه تیم ملی ایران مقابل روسیه، بیش از آنکه یک مسابقه ساده باشد، نمایشی از ضعف‌های عمیق ساختاری و تاکتیکی تیم ملی بود. نتیجه ۲–۱ به سود روسیه تنها بخشی از داستان است؛ آنچه در میدان رخ داد، نگرانی بزرگی برای آینده تیم ملی ایجاد می‌کند. در خط دفاع، مدافعان ایران تقریباً هیچ نقشی در مهار حملات روسیه نداشتند.
گل اول حاصل اشتباه فردی و ناهماهنگی جمعی بود؛ جای‌گیری ناقص، عدم پوشش مناسب و واکنش دیرهنگام باعث شد تا دیمیتری وروبیوف با آزادی کامل توپ را وارد دروازه کند. این اتفاق نه یک اشتباه مقطعی، بلکه نشانه‌ای از ضعف ساختاری دفاع تیم ملی است. گل دوم نیز روی شوت از راه دور باتراکوف به ثمر رسید، جایی که علیرضا بیرانوند که پس از محرومیت طولانی بازگشته بود، جای‌گیری مناسبی نداشت و نتوانست توپ را مهار کند. حتی با تلاش و فریادهای راهنمایی بیرانوند، تیم نتوانست انسجام دفاعی خود را بازیابی کند. در خط میانی، ناهماهنگی آشکار بود.
تغییرات زیاد در ترکیب و استفاده از بازیکنان جوان بدون انسجام تاکتیکی، باعث شد فاصله زیادی بین دفاع و حمله ایجاد شود و تیم نتواند جریان بازی را در دست بگیرد.
پاس‌های ناقص و از دست دادن توپ در میانه میدان، فرصت‌های حمله ایران را به حداقل رساند و باعث شد تیم به طور مداوم تحت فشار روسیه باشد. افت بدنی بازیکنان از دقیقه ۶۵ به بعد، باعث شد تیم ملی کنترل بازی را از دست دهد و عملاً به عقب برود. این وضعیت نشان می‌دهد که برنامه‌ریزی بدنی و آماده‌سازی تیم، نیازمند بازنگری جدی است. انتخاب امیر قلعه‌نویی به عنوان سرمربی تیم ملی، در چنین شرایطی، بیش از هر زمان دیگری محل سوال و نقد است.
با وجود مشکلات آشکار دفاعی، عدم هماهنگی خطوط و بازگشت نه‌چندان موفق بیرانوند، فدراسیون فوتبال باید پاسخ دهد که چه معیار مشخصی باعث شد قلعه‌نویی به این مقام برسد. تجربه داخلی او آیا به اندازه کافی توانایی مدیریت بحران‌های ساختاری تیم ملی را دارد؟ شواهد بازی مقابل روسیه نشان می‌دهد که پاسخ این سؤال بسیار نگران‌کننده است و شروع دوره او پیش از جام جهانی، می‌تواند با نتایج ضعیف و اثرات منفی بر روحیه بازیکنان همراه باشد.
علاوه بر ضعف دفاع و هافبک، تغییرات مکرر در ترکیب نشان داد که تیم هنوز هماهنگی لازم را ندارد. بازیکنان جوانی که برای آزمون وارد میدان شدند، از تجربه کافی برخوردار نبودند و این مسئله در مقابل یک تیم روسیه با هماهنگی تاکتیکی بالا، به وضوح نمود پیدا کرد. فشار مداوم روسیه باعث شد اشتباهات فردی برجسته شود و تیم ملی ایران نتواند حتی فرصت‌های نصفه و نیمه خود را به گل تبدیل کند.
از سوی دیگر، مشکلات بدنی بازیکنان و افت سرعت در نیمه دوم، نشان داد که تمرینات آماده‌سازی و برنامه فیزیکی تیم هنوز به سطح ایده‌آل نرسیده است. این مسئله به ویژه در مقابل تیم‌های اروپایی می‌تواند فاجعه‌بار باشد، چرا که تیم ملی ایران بدون اصلاحات فوری، در جام جهانی احتمالاً با نتایج ناامیدکننده‌ای مواجه خواهد شد. در مجموع، این دیدار هشداری است جدی به فدراسیون فوتبال تا پیش از آغاز رقابت‌های بین‌المللی، تصمیمات حساب‌شده‌تری اتخاذ کند.
بدون اصلاح تاکتیکی، تمرینی و ترکیبی، تیم ملی ایران با ریسک بالایی وارد جام جهانی خواهد شد و اعتبار فوتبال کشور در معرض تهدید قرار می‌گیرد. این بازی نشان داد که بازگشت بیرانوند، مدافعان ناکام، خط هافبک ناهماهنگ و انتخاب سرمربی، ترکیبی خطرناک برای آینده تیم ملی است و اگر فدراسیون به سرعت اقدام نکند، پیامدهایش جبران‌ناپذیر خواهد بود.
