تنیس ایران بالاتر از آمریکا؛ رحمانیان: با اقتدار ژاپن را شکست دادیم

کامبیز رحمانیان، ملی‌پوش برجسته و پرافتخار پیشکسوتان در گفت‌وگو با میدان در خصوص کسب افتخارات جهانی خود در مسابقات تنیس مسترز، لحظات ماندگار و چالش‌های ورزش حرفه‌ای در ایران اظهار داشت: متولد سال ۱۳۶۱ هستم و در سال‌های ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ با درخشش در رقابت‌های جهانی و کسب رتبه ۷۵ جهان، نام خود و ایران را در سطح بین‌المللی تثبیت کردم.

2 سال طلایی در میادین جهانی

سال‌های ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ نقطه اوج ورزشی من بود؛ در این سال‌ها توانستم در مسابقات بین‌المللی تنیس، از جمله رقابت‌های مسترز ترکیه، مقام نخست را به دست آورم و در سال ۲۰۲۴ در مسابقات جهانی دبی قهرمان انفرادی جهان شوم.

در رقابت‌های تیمی ۲۰۲۵ ترکیه نیز به قهرمانی رسیدیم. مجموعاً دارنده 2 مقام جهانی انفرادی و 2 مقام قهرمانی 2 نفره در سال‌های ۲۰۲۴ و ۲۰۲۵ هستم.

پیشرفت در رنکینگ جهانی؛ از 75 تا 58 دنیا

بهترین رنک جهانی‌ من در بخش دوبل رتبه 75 جهان بود و در حال حاضر جایگاهی بهتر از آن را داریم. در بخش تیمی با رتبه 58 دنیا، توانستیم در جمع برترین‌ها قرار بگیریم.

حضور در تیم مسترز ایران؛ آغاز فصلی تازه

در تاریخ ۱۰ اسفند وارد اردو شدیم و از ۹ مارچ ۲۰۲۵ با حضور ۲۳ تیم برتر جهان، رقابت‌ها در ترکیه آغاز شد. در این مسابقات، به عنوان سینگل یک ایران وارد میدان شدم و موفق شدیم با بردی تاریخی، تیم ژاپن را شکست دهیم.
تیم مسترز ایران پس از چهار دهه شکل گرفت و با عملکردی درخشان حتی بالاتر از تیم ملی آمریکا در جدول رده‌بندی قرار گرفت.

از مربیگری تا استعدادیابی؛ اخلاق و الگوسازی، فراتر از رقابت

اکنون عضو آکادمی ملی المپیک هستم و به فعالیت‌های خودم در حوزه مربیگری و استعدادیابی نیزادامه می‌دهم. در گذشته سرمربی استعدادیابی بودم و از استان‌هایی مانند بوشهر بازیکنان را شناسایی کردیم. در سال‌های ۹۰ و ۹۱ با تیم البرز کیش کار کردم و موفق شدیم بازیکنانی مثل سینا مقیمی و امیرحسین بادی را به تیم‌های ملی نوجوانان و جوانان معرفی کنیم.
هدفم صرفاً به مدال و رتبه محدود نیست؛ چشم‌اندازم  را الگوسازی اخلاقی و فنی برای نسل جوان می‌دانم.
قطعا خواستار گسترش برنامه‌های استعدادیابی در شهرستان‌های محروم استان تهران هستم و معتقدم که تنیس باید در سطوح پایه، فرصتی برابر برای همه باشد.

هزینه‌های سنگین و کمبود حمایت

از وضعیت حمایت مالی در این رشته انتقاد دارم؛ زیرا تنیس ورزشی پرهزینه است. یک ورزشکار برای حضور در مسابقات بین‌المللی نیاز به حمایت مالی دارد. این رشته در کشور ما مظلوم واقع شده و اگر می‌خواهیم در سطح جهانی رقابت کنیم، باید استعدادیابی گسترده و سرمایه‌گذاری بلندمدت داشته باشیم. متأسفانه مجبورم هفته‌ای ۲۰ تا ۳۰ ساعت مربیگری کنم تا هزینه‌ها را پوشش دهم که همین مسئله باعث می‌شود زمان کمتری برای تمرین شخصی داشته باشم.

لزوم حمایت مستمر فدراسیون از تیم پیشکسوتان

پس از 40 سال، تیم سینیور ایران برای اولین بار شرایط حضور در مسابقات جهانی را پیدا کرده است. چنین اتفاق تاریخی که برای ورزش کشورمان موثر شناخته می‌شود را نباید به آسانی از آن گذشت. انتظار داریم فدراسیون حمایت کامل و مستمر خود را از این تیم به عنوان نماینده افتخارآمیز ایران در سطح جهانی ادامه دهد و رها نکردن این فرصت کم‌نظیر هستیم.

من نه ‌تنها با کسب عناوین قهرمانی جهانی بلکه با تلاش‌های مستمر خود در مسیر مربیگری و استعدادیابی، به الگویی الهام‌بخش برای نسل جوان تنیس ایران تبدیل شده است. موفقیت تیم پیشکسوتان پس از ۴۰ سال غیبت، فرصت بی‌نظیری است که نشان می‌دهد این رشته می‌تواند با حمایت‌های مالی و برنامه‌ریزی دقیق به جایگاه واقعی خود برسد. این مسیر بدون همراهی و حمایت مستمر فدراسیون و مسئولان ممکن نیست. اگر این فرصت تاریخی جدی گرفته شود، می‌توان آینده‌ای روشن‌تر برای تنیس ایران متصور بود؛ آینده‌ای که در آن استعدادها در تمامی نقاط کشور شکوفا شوند و قهرمانان بیشتری به صحنه جهانی راه پیدا کنند.