سایه دیکتاتوری بر سر تنیسور‌های جوان؛ سرقت اسپانسر خصوصی به سبک فدراسیون؟

 به گزارش میدان، رشته تنیس در تمام دنیا یکی از پرمخاطب‌ترین ورزش‌ها به حساب می‌آید که در زمان مسابقات، می‌توان گفت جای خالی در استادیوم‌ها دیده نمی‌شود. قهرمانان این رشته که به صورت انفرادی، تمرینات و حضور در مسابقات را پیش می‌گیرند اما اسپانسر‌ها و بخش‌ دولتی در کنار آن‌ها قرار می‌گیرند تا با افزایش رتبه‌های بین المللی بتوانند پرچم کشورشان را به اهتزاز در بیاورند.

با این حال در ایران جدای از کمبود برخی امکانات و زیرساخت‌ها دیده شده که نه تنها هیچ حمایتی از ورزشکاران و مدال‌آوران این رشته نمی‌شود بلکه مدیران فدراسیون، اسپانسر‌های اختصاصی ورزشکاران را نیز به سمت خودشان می‌کشند؛ یعنی تمام هزینه ورزش حرفه‌ای، تمرینات، خوراک، مربی، اعزام و مسابقات به عهده خود ورزشکاران است.

در خصوص برخی از این مسائل به سراغ شاهرخ کشاورز دبیر فدراسیون تنیس و برخی از ورزشکاران رفتیم که شرایط را جویا شویم.

عدالت، مهره گمشده فدراسیون تنیس در حمایت از ورزشکاران

در حالی‌که فدراسیون تنیس ایران بر حمایت از تمام بازیکنان و سیاست عدالت‌محور خود تأکید می‌کند، صدای نارضایتی برخی خانواده‌های تنیسورهای جوان نشان می‌دهد واقعیت از نگاه آن‌ها با روایت رسمی تفاوت دارد.

دبیر فدراسیون تنیس ایران در گفت‌وگویی با خبرنگار میدان، به صراحت اعلام کرد: ما مصوبه هیات رئیسه داریم که طبق آن، به تمام بازیکنان فعال در رویدادهای رسمی، صرف‌نظر از نتیجه نهایی، کمک‌هزینه‌هایی مانند بلیط سفر و اقامت داده می‌شود تا مسیر حرفه‌ای‌ تسهیل شود.

این در حالی است که خانواده برخی از تنیسور‌های جوان کشورمان که مدال‌آوری می‌کنند و آینده‌ای روشن پیش رویشان است، به خبرنگار میدان گفت: فدراسیون همه را به یک چشم نمی‌بیند. نه تنها حمایتی از فرزند من نمی‌شود بلکه گاهی حس می‌کنم برخوردها خصمانه است. فرزندم پیشنهادهای جدی از کشورهای امارات، عربستان و قطر داشت اما با وجود حمایت مالی، حاضر به ترک پرچم ایران نشد چون به وطنش تعصب دارد؛ ما ترجیح می‌دهیم حمایت‌ها از سمت کشور خودمان باشد اما هیچ کمکی از طرف فدراسیون انجام نمی‌شود.

ضربه مالی از جایی که انتظار نمی‌رفت!

فدراسیون تنیس چندی پیش با شعار ارزان‌سازی تنیس، باشگاه استقلال را از شرکت توسعه گرفت و اعلام کرد که می‌خواهد امکانات این باشگاه را به صورت رایگان در اختیار ورزشکاران برتر ایران قرار دهد. دبیر فدراسیون در این باره عنوان کرد: تمام ورزشکاران رتبه بالای کشورمان می‌توانند از امکانات باشگاه استقلال، که مرکز ملی تنیس است، به صورت رایگان استفاده کنند. حتی بازیکنان مستعد دیگر نیز می‌توانند با هزینه‌ای بسیار کمتر از معمول تمرین کنند.

تناقض اول این برنامه با شعار فدراسیون این است که نمی‌توان همه تنیسور‌های برتر ایران را در شهر تهران جمع کرد؛ از این نظر می‌توان چنین برنامه‌ای را بی‌ثمر خواند. از طرف دیگر ورزشکاران مستعد تنها در ساعات مرده روز می‌توانند با هزینه نسبتا پایین‌تر در این باشگاه تمرین کنند.

در واقع فدراسیون نه تنها حمایت درستی از ورزشکاران انجام نمی‌دهد بلکه وقتی پای اسپانسر‌های خصوصی برای حمایت تنیسور‌های ایرانی به میان می‌آید، مدیران فدراسیون از آن‌ها نیز نمی‌گذرند و برای گرفتن امتیاز آن‌ها از هیچ تلاشی دست نمی‌کشند. 

 خانواده یکی از تنیسور‌های مطرح ایرانی به خبرنگار میدان گفت: چهار اسپانسر بین‌المللی، از جمله یک شرکت معتبر آمریکایی و باشگاه معروف انگلیسی، برای حمایت مالی از تنیسور جوان کشورمان آمادگی داشتند اما متأسفانه اعضای فدراسیون عملاً مسیر حمایت از فرزند آن‌ها را مسدود کردند؛ جلسه‌ای بین مدیران فدراسیون و نمایندگان اسپانسر‌ آمریکایی در دوبی برگزار شد که نهایتا به خاطر طمع مسئولان فدراسیون، همه چیز از دست رفت.

فشارهای اقتصادی و عدم حمایت مالی فدراسیون

فدراسیون تنیس که از حمایت مالی و ارزان‌سازی این رشته در ایران صحبت می‌کند، برگزاری مسابقات تور جهانی را به عنوان بسته حمایتی معرفی کرده است اما سطح و تعداد این مسابقات بسیار پایین است و ورزشکاران کشورمان باید در کشور‌های دیگر به رقابت بپردازند تا پیشرفت و افزایش رتبه داشته باشند.

بر اساس ادعای برخی تنیسور‌های کشورمان می‌توان گفت که هر کدام از ورزشکاران برای تأمین هزینه تمرین و اعزام‌های بین‌المللی، هزینه‌‌های زیادی کرده‌اند. تنیسرو‌های ایرانی تمام تلاششان را انجام می‌دهند اما ادامه مسیر واقعاً دشوار است؛ شاید برای یک تنیسور جوان 18 ساله که مدال آوری می‌کند و در رقابت‌های بین المللی افتخارآفرینی دارد، هزینه‌ای بیش از 70 یا 80 میلیارد تومان انجام شده باشد.

حمایت از تینسور‌ها یا نمایش تبلیغاتی؟

فدراسیون تنیس به پایگاهی برای بازیگران و بلاگر‌ها شده است؛ ریاست فدراسیون حضور این افراد را برای جذب اسپانسر و کمک مالی به رشته‌های تنیسی و ورزشکاران می‌داند اما چرا این هزینه‌‌ها در خانواده این رشته دیده نمی‌شود؟

اگر حضور افرادی همچون رضا گلزار و میلاد کی‌مرام که از بازیگران سرشناس کشور به حساب می‌آیند، نفع مالی داشته است، پس این پول‌ها کجا هزینه می‌شود؟ اگر هم سود مالی برای رشته‌های تنیسی وجود ندارد، پس چرا نباید به جای چنین چهره‌هایی، افراد فنی‌تر در این رشته‌ها به مدیریت برسند؟

با وجود این توضیحات، نگرانی‌هایی از جنس «نگاه ناعادلانه» و «فرصت‌سوزی» برای ورزشکارانی که در اوج انگیزه و توانایی‌اند، همچنان میان برخی خانواده‌ها شنیده می‌شود. شاید شفاف‌سازی بیشتر و گفت‌وگوی مستقیم با خانواده‌ها، بتواند فاصله میان ادعا و تجربه میدانی را کاهش دهد. بدون حمایت مالی و امکانات مناسب، ادامه این مسیر برای تنیسورهای کشور سخت‌تر می‌شود.