انتصاب سخنگو در پرسپولیس؛ نیاز ضروری یا واکنشی به استقلال؟

به گزارش میدان، در باشگاه‌های پرهوادار سنتی که سال‌ها بدون سخنگو اداره می‌شدند و صدای رسمی‌شان یا از زبان مدیرعامل بیرون می‌آمد یا از کانال روابط عمومی، حالا یک چرخش رسانه‌ای تازه در جریان است. بعد از اینکه آبی‌های پایتخت در اردیبهشت‌ماه برای نخستین‌بار تصمیم گرفتند سمت «سخنگو» را به‌طور رسمی احیا کنند، حالا قرمزها هم بی‌سر و صدا همین مسیر را در پیش گرفته‌اند. چیزی شبیه یک تقلید اجباری صرفا برای عقب نماندن از مد روز در رقابت‌های رسانه‌ای!

سخنگویی که این روزها در باشگاه سرخ‌ها به‌تازگی منصوب شده است، سابقه و کارنامه مشخص و نسبتاً قابل دفاعی در فضای رسانه‌ای دارد؛ سال‌ها کار در حوزه خبر و ارتباطات ورزشی و البته نشستن روی صندلی روابط عمومی همین باشگاه بخشی از رزومه او محسوب می‌شود اما ماجرا آن‌قدرها هم ساده و بی‌حاشیه نیست. او همزمان با حفظ جایگاه قبلی خود، یعنی مدیر روابط عمومی، به سخنگوی سرخ‌پوشان نیز بدل شده و اکنون 2 مسئولیت را عهده‌دار است. شاید باشگاه پرسپولیس بهتر بود قبل از اینکه مدیر رسانه‌ای را به عنوان سخنگوی باشگاه منصوب کند برای جانسین این فرد در سمت قبلی نیز گزینه مناسب را انتخاب می‌کرد. 

با نگاهی به فاصله زمانی بین انتصاب سخنگوی استقلال و تعیین سخنگوی باشگاه رقیب، تشخیص اینکه انگیزه‌ها چقدر مستقل بوده‌اند کار سختی نیست. ظاهراً رقابت‌های رسانه‌ای در پشت‌صحنه هم به‌اندازه رقابت‌های درون مستطیل سبز میان این 2 رقیب سنتی داغ است. البته که داشتن سخنگو نشانه‌ای از نظم رسانه‌ای و کانال‌سازی دقیق است اما وقتی تا دیروز نیازی به آن احساس نمی‌شد، حالا ناگهان چه تغییری رخ داده که همه باشگاه‌ها «سخنگو» می‌خواهند؟ پاسخ شاید در یک واژه خلاصه شود: چشم‌و‌هم‌چشمی. تغییری که برخی آن را ناشی از فضای رقابتی با استقلال می‌دانند، نه ضرورتی درون‌سازمانی. 

برای هوادارانی که از شفاف نبودن برخی تصمیمات باشگاه‌ها گلایه دارند، داشتن یک چهره مشخص برای پاسخگویی می‌تواند خبر خوبی باشد اما تنها به شرط آن‌که پاسخی هم در کار باشد، نه فقط تیترسازی. حالا باید منتظر ماند و دید این الگوی تازه‌وارد به ساختار مدیریتی فوتبال ایران، قرار است فقط یک موج گذرا باشد یا واقعاً می‌خواهد فرهنگ پاسخگویی را نهادینه کند.