نقدی بر جشن قهرمانی جام‌حذفی؛ کج‌سلیقه، مثل همیشه!

به گزارش میدان، فینال جام حذفی بین تیم‌های استقلال و ملوان در حالی برگزار شد که هر دو تیم مخالف میزبانی اراک بودند. ورزشگاه این شهر ظرفیت تنها ۱۵ هزار تماشاگر را دارد و به همین دلیل تیم‌های فینالیست خواهان برگزاری بازی در ورزشگاه بزرگتری بودند که با مخالفت مسوولان مواجه شد. در نهایت مشکلاتی که در جشن قهرمانی ایجاد شد به خوبی نشان داد، نه در انتخاب ورزشگاه تبحر داریم و نه می‌توانیم جشن‌های استانداردی برگزار کنیم.

اگرچه شهر اراک مردمانی مهمان‌نواز و تماشاگران پرشوری دارد اما نباید این را فراموش کنیم در کشور ما ورزشگاه‌هایی معدود و انگشت‌شماری ظرفیت میزبانی از دیدارهای بزرگی چون فینال جام‌حذفی را دارند.

استادیومی که در آن تیم‌های استقلال و ملوان به مصاف یکدیگر رفتند، علاوه بر دارا نبودن چمن مناسب برای بازی، ساختار درستی برای مدیریت این مصاف حساس نداشت. بعد از لبخند قهرمانی آبی‌ها، نکته‌ای که جلب توجه می‌کرد، ناتوانی میدیریت جو ورزشگاه و تماشاگران بود.

پروژکتورهای استادیوم در جشن قهرمانی استقلال هنگامی یکی پس از دیگری خاموش شدند که بازیکنان مشغول شادمانی در زمین چمن بودد و این نابسامانی با هجوم هواداران به زمین همراه شد. درست است که خوشحالی وافر آبی‌ها تبدیل به تلخ‌کامی نشد اما قرارگیری بازیکنان و هواداران در کنار یکدیگر بدون مدیریت و تعبیه مکانی مناسب، پتانسیل این را داشت که اتفاقی ناراحت کننده را رقم بزند.

مشکلات جایگاه هواداران نیز، چالش دیگر برگزاری این بازی بود. در حالی نیمی از ظرفیت این استادیوم به استقلال، تیم میزبان اختصاص داده شده و نیمی دیگر به هواداران ملوان تعلق گرفت که هیچ تدبیری برای ایجاد محیطی امن بین هواداران 2 تیم نشده بود. در میانه بازی بارها شاهد درگیری تماشاچیان استقلال و ملوان بودیم و زد و خورد هواداران تا بعد از این بازی ادامه‌دار بود. این اتفاق مهر تایید دیگری روی مخالفت دو باشگاه برای برگزاری این مصاف در ورزشگاه اراک می‌گذارد.

وضعیت میکسدزون نیز یکی دیگر از چالش‌ها بود؛ از حضور افراد متفرقه گرفته تا بی‌نظمی مطلق که تنها کار بازیکنان و خبرنگاران را سخت‌تر کرد. به همین دلیل اصحاب رسانه نتوانستند به خوبی نظرات بازیکنان را پوشش دهند.

برگزاری جشن قهرمانی به صورت استاندارد شاید کمترین چیزی است که از فدراسیون فوتبال و مسوولان مدعی آن، انتظار می‌رود. شاید بهتر باشد به جای دل خوش کردن به حضور در آسیا و رویایی چون موفقیت در رویدادهای قاره کهن، در قدم نخست به فکر برگزاری جشنی باشیم که ثمره‌اش می‌شود، هجوم، بی‌برقی و سوء‌مدیریت! 

تمام اینها به کج‌سلیقگی در انتخاب ورزشگاه‌ها مربوط می‌شود که سال‌هاست گریبان فوتبال ایران را گرفته است. به‌راستی وقتی ورزشگاه‌های بزرگ و نسبتا مناسبی چون آزادی تهران، نقش‌جهان اصفهان و یادگار امام تبریز را داریم چرا باید در ورزشگاه های کوچک میزبان فینال جام‌حذفی باشیم. بهتر است کمی هم از کشورهای صاحب سبک در فوتبال یاد بگیریم که فینال‌های خود را در بهترین ورزشگاه‌ها و با بالاترین استانداردها برگزار می‌کنند. مثل آلمان که فینال جام‌حذفی آن هر سال در ورزشگاه المپیک برلین برگزار می‌شود، یا ایتالیا که ورزشگاه المپیک رم میزبان دیدارهای نهایی جام حذفی آن است. در نهایت انگلیس که همیشه بازی‌های ملی و دیدارهای فینال جام‌حذفی، جام اتحادیه و سایر تقابل‌های مهمش در ومبلی لندن انجام می‌پذیرد.