ریکانی: خداحافظی کردم چون نمی‌خواستم اشک کسی را ببینم؛ خودزنی نکردم!

به گزارش میدان، طالب ریکانی بازیکن تیم فوتبال صنعت نفت آبادان پس از شکست این تیم برابر استقلال در رقابت‌های جام حذفی اظهار داشت: قبل از هر چیز به مردم عزیز آبادان و هواداران تیم صنعت نفت سلام عرض می‌کنم و از آن‌ها عذرخواهی می‌کنم. اتفاق تلخی برای من و برای مردم شهرم رخ داد. اینکه یک فصل زحمت در نهایت به یک ضربه پنالتی ختم شود، بسیار سخت است. هر بازیکنی آرزو دارد گلزنی کند، اما نشد. شاید تقدیر یا حکمت الهی بود. فقط امیدوارم عمر و فرصتی باشد تا دوباره بتوانم برای مردم آبادان بجنگم.

ریکانی افزود: بعد از آن اتفاق، بسیاری از مردم کنارم ایستادند. مردم ایران همیشه در سخت‌ترین شرایط همراه هم هستند. سال‌ها در کنار هواداران صنعت نفت بودم، با هم خندیدیم، با هم اشک ریختیم. همیشه برای شادی مردم به زمین می‌رفتم و از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کردم.

وی با اشاره به شایعاتی که پیرامون رفتار احساسی‌اش پس از بازی مطرح شده، گفت: برخی گفتند خودزنی کردم، اما چنین چیزی صحت ندارد. در واقع دچار لغزش شدم و دستم آسیب دید. آن لحظه سرشار از ناراحتی بودیم؛ همه مجموعه تیم. وقتی یک فصل زحمت به نتیجه‌گیری ختم نشود، فشار روحی شدیدی وارد می‌شود. شاید نباید آن رفتار را انجام می‌دادم، اما شرایط خیلی سخت بود.

ریکانی ادامه داد: خداحافظی من باعث ناراحتی هواداران شد. اشک‌هایشان را دیدم. برای من که از کودکی در صحنه‌ها و زمین‌های فوتبال آبادان بزرگ شده‌ام، دیدن این صحنه‌ها قابل تحمل نبود. گفتم نمی‌خواهم دیگر باعث اشک کسی شوم. حتی اگر از فوتبال هم بروم، نمی‌توانم از صنعت نفت دل بکنم. من همیشه خودم را بازیکن صنعت نفت می‌دانم.

وی با قدردانی از حمایت هواداران ادامه داد: حتی هواداران استقلال هم بعد از بازی به من دلگرمی دادند. از همه مردم که کنارم ایستادند، قدردانی می‌کنم و امیدوارم بتوانم این محبت را جبران کنم.

بازیکن صنعت نفت درباره پنالتی از دست‌رفته نیز اظهار داشت: کمالوند توصیه کرد محکم بزنم. من همیشه پنالتی را یا به سمت چپ می‌زنم یا وسط. متأسفانه ضربه‌ام تبدیل به گل نشد. اگر گل می‌شد، همه چیز عادی بود، اما حالا تمام فشارها روی دوش من است. این دومین پنالتی‌ بود که خراب کردم. با این حال، خدا را شکر که مردم پشتم ایستادند.

وی در پایان گفت: برای شادی دل مردم بازی کردم و تا آخر هم کنار صنعت نفت خواهم ماند؛ حتی اگر دیگر در میدان نباشم.