مدیریت هیجانی در پرسپولیس؛ از تغییرات رفاقتی در تیم زنان تا خرید پیرمردهای بازنشسته؛ زمین خوردی!

به گزارش میدان؛ باشگاه پرسپولیس که زمانی نماد موفقیت و افتخار در فوتبال ایران بود، حالا با تصمیماتی عجیب و گاهی حتی خنده‌دار، بیشتر شبیه یک صحنه نمایش بی‌برنامه شده است. در حالی که هواداران منتظر ساختن آینده‌ای روشن‌تر بودند، به نظر می‌رسد مدیریت باشگاه، علاقه عجیبی به بازسازی گذشته‌ای تاریک‌تر دارد. حالا دیگر بحث تنها درباره خرید یک مهاجم پا به سن گذاشته یا اخراج یک مربی نیست؛ بلکه درباره مدیری است که گویا مأموریت دارد هر چیزی را که ساخته شده، تخریب کند و آنطور که خودش می‌خواهد بسازد.

تیم زنان؛ قربانی یک لجبازی مدیریتی

شادی رضایی، سرمربی تیم زنان پرسپولیس در سکوت و بی‌ادعایی که کمتر در فوتبال ایران دیده می‌شود، تیمش را با دستانی خالی و بدون هیچ حمایتی به لیگ برتر رساند. نه خبری از بودجه‌های میلیاردی بود، نه زمین تمرین اختصاصی و نه اردوهای لاکچری. اما با اتکا به دانش فنی و روحیه جنگنده پرسپولیس را بالا کشید. اما حالا که باید پاداش زحماتش را بگیرد با خطر برکناری مواجه است. آن هم نه به خاطر ضعف فنی، بلکه چون ظاهراً در باشگاه پرسپولیس انگار موفق بودن گناه است و باید مطابق سلیقه آقای مدیر کار کرد. درویش که چندی پیش با تهدید اینستاگرامی شادی رضایی پس از یک پست انتقادی، نشان داده بود جنبه هیچگونه انتقادی را ندارد، حالا بار دیگر به سراغ گزینه‌ای رفته که کارنامه‌اش چیزی جز ناکامی نیست. مریم آزمون، همان کسی که با تیم ملی زنان ایران در حسرت حتی یک پیروزی ماند، حالا قرار است ناجی تیمی شود که موفق بوده! وعده جذب چند ملی‌پوش، دستمزد پایین و روابط پشت‌پرده کافی بود تا درویش تصمیمی را بگیرد که بوی رفاقت می‌دهد و نه منطق!

از رضایی تا آزمون؛ تغییر برای تغییر یا حذف؟

به نظر می‌رسد تغییر سرمربی تیمی که موفق بوده نه اصلاح است و نه تحول. این تنها یک توهین بزرگ به شعور فوتبالی هواداران است. اگر قرار باشد هر سرمربی‌ با کارنامه ضعیف و روابط قوی بتواند جایگزین یک مربی موفق شود، پس دیگر چه نیازی به رقابت است؟ انگار در این باشگاه همین کافی‌ است بدانید از کدام در وارد شوید نه اینکه چگونه نتیجه بگیرید. آزمون، با سابقه‌ای که بیشتر شبیه آمار شکست است تا افتخار، حالا با چمدانی از وعده و شعار وارد معادله شده. اما کسی نمی‌پرسد که چرا باید پایه‌های تیمی که تازه از زمین سخت دسته پایین بلند شده، حالا به دست کسی سپرده شود که خودش هنوز نمی‌داند چرا از تیم ملی کنار گذاشته شد؟

تیم مردان؛ لشکری از بازنشسته‌ها و پیرمردها، بدون فرمانده

از تیم زنان که بگذریم، در تیم مردان هم اوضاع بهتر از این نیست و نه تنها تعریفی ندارد بلکه بدتر هم است، فقط صدایش کمتر درآمده چون سایه قهرمانی‌های گذشته هنوز بر سرش سنگینی می‌کند. اما واقعیت را که نمی‌توان پنهان کرد؛ پرسپولیس امروز، پیر، خسته و بی‌برنامه است. میانگین سنی بالا، افت بدنی بازیکنانی مثل کنعانی، پورعلی‌گنجی و گولسیانی و خریدهای احتمالی عجیبی مانند بیفومای ۳۵ ساله، تنها یک معنا دارد: در پرسپولیس، فوتبال مدرن با چشم بسته و در تاریکی دنبال می‌شود. درویش به‌جای اینکه برای ترمیم خط دفاعی متزلزل تیم فکری کند، سرگرم نمایش‌های رسانه‌ای و خریدهایی است که بیشتر به درد موزه می‌خورند تا زمین بازی. در دنیایی که فوتبال بر اساس تحلیل دقیق پیش می‌رود، پرسپولیس همچنان با سیاست "اسم بزرگ بخریم، ببینیم چی میشه" جلو می‌رود. آن هم در حالی که ستاره‌های واقعی از بین جوانانی هستند که هیچ فرصتی در این تیم پیدا نمی‌کنند.

مدیری که دوست دارد شنیده شود، نه نتیجه بگیرد

رضا درویش این روزها بیش از آنکه یک مدیر فوتبالی باشد، شبیه کارگردان یک شوی تلویزیونی عمل می‌کند. تغییرات ناگهانی، تصمیمات بدون پشتوانه فنی و علاقه افراطی به جلب توجه رسانه‌ها باعث شده باشگاه پرسپولیس از مسیر حرفه‌ای خود فاصله بگیرد. از اخراج شادی رضایی گرفته تا جذب بازیکنان پا به سن گذاشته، همه‌چیز بوی هیجان‌زدگی می‌دهد، نه مدیریت هوشمندانه.

و حالا یک هشدار جدی برای پرسپولیس

در نهایت، اگر درویش به همین روند ادامه دهد، باید منتظر یک بحران دیگر در باشگاه پرسپولیس باشیم. از تغییراتی با ریسک زیاد در کادر فنی تیم زنان گرفته تا خریدهای بی‌منطق برای تیم مردان، همه و همه نشان می‌دهد که مدیریت باشگاه پرسپولیس در حال حاضر اولویت‌های اصلی خود را نادیده گرفته. به جای تمرکز بر تقویت نقاط ضعف واقعی تیم، به نظر می‌رسد او تنها به دنبال جلب توجه و تصمیمات هیجانی است که در نهایت جز ضرر برای تیم چیزی به همراه نخواهد داشت. این مدیر پرحاشیه باید به سرعت از خواب غفلت بیدار شود و به فکر بازسازی ساختار تیمی خود در راستای موفقیت‌های بلندمدت باشد، نه اینکه تنها به دنبال خریدهای شلوغ‌کننده بازار باشد که نتیجه‌ای جز شکست در پی ندارد. اینکه باشگاه پرسپولیس به یکی از ثروتمندترین و پرهوادارترین تیم‌های ایران تبدیل شده، هیچ ارزشی ندارد اگر در سایه مدیریت اشتباه، به تیمی تبدیل شود که تنها یادآور آن‌چه می‌توانست باشد، اما نشد است.