گویا هواداران فولاد از سرمربی فصل گذشته خود شکایت کرده‌اند و کار به مراجع قضایی کشیده شده است.
به گزارش میدان، آرژانتین کشوری است که مردمش ایتالیایی لباس می‌پوشند، اسپانیایی حرف میزنند و رویای رفتن به فرانسه را دارند؛ صنعت و سیاست متلاطمی دارد و فوتبالی پرشور و با قابلیت فخر فروشی به کل قاره آمریکا. در بین تمام لوازم و اسباب افتخار، بوکاجونیورز و ریوپلاته، یک نمونه دست نیافتنی از نفرت، عشق، علاقه، تحمل، زشتی و زیبایی‌های دنیا هستند.
از نبرد پر تخاصم بوکا و ریور، قصه‌ها نقل شده و حتی گاردین دیدن این سوپرکلاسیکو را یکی از صد کار واجب هر فوتبال دوست قبل از مرگش طبقه‌بندی کرده اما چرا چنین نفرتی بین رقبا در جریان است؟ بوکا توسط ایتالیایی‌ها حومه بوینس‌آیرس تاسیس شد و از همان ابتدا به کارگران و طبقه فرودست جامعه پایتخت آرژانتین تعلق داشت؛ در حالی که باشگاه دیگر شهر یعنی ریورپلاته با سرمایه بزرگان شهر پا گرفت و به همین دلیل در گذر زمان، لقب «میلیونرها» روی پیشانی‌اش نشست.
نبرد این دو تیم، جنگی طبقاتی در بوینس‌آیرس است؛ جنگ دارا و ندار. شاید به همین دلیل، انتخاب مارادونا بوکا بود و در هر رقابت، تا پای جای برای خوشحال کردن تیم محبوب کارگران «فورکاویل» می‌جنگید. در آرژانتین بازیکن بزرگی نیست که مدتی هر چند کوتاه در یکی از این دو تیمِ غول صفت بازی نکرده باشد؛ از مارادونا گرفته تا مارادونا نشده‌هایی مثل آیمار، اورتگا، سورین، ریکلمه، ساویولا و ...
در این بین اما آتش هواداران تندتر از بازیکنان است. طبق گزارش‌های تایید نشده، این بازی در طول تاریخ با 96 هوادار کشته شده، خونبارترین بازی فوتبال دنیاست. 23 دسامبر 1928 و در نهمین سوپر کلاسیکو تاریخ، برد 6 بر صفر بوکاجونیورز مقابل ریورپلاته در ورزشگاه بوکاجونیورز، پایتخت را به دو قسمت تقسیم کرد. در همان دربی و بعد از برد پرگل بوکا، یک مغازه‌دار آرژانتینی طرفدار ریورپلاته از فرط عصبانیت مغازه خود را به آتش کشید و سپس خودش را هم در میان شعله‌های آتش سوزاند! وقتی 13 سال بعد، 19 اکتبر 1941 ورزشگاه خانگی ریورپلاته نتیجه بازی 5 بر یک به سود میزبان را روی اسکوربوردش ثبت کرد، سبک زندگی «میلیونرها» تغییر کرد و همه پلاک‌های سه محله بزرگ بوینس آیرس، عدد 5 را نشان می‌داد!
در آرژانتین هر رئیس جمهوری برای نشان دادن مقبولیت و نگاه فوتبالی‌اش، مجبور است به این سوال پاسخ دهد که هوادار بوکاست یا ریور. جواب هر چه باشد، تفکرات سیاسی او را افشا می‌سازد. اگر بوکایی باشد، چپ‌گراست و اگر از ریور هواداری کند، معلوم می‌شود دل در گروی دنیای لیبرال و سرمایه‌داری دارد. این تنیدگی غیر قابل تفکیک بین سیاست و فوتبال، تنها در بوینس‌آیرس و نزد هواداران این دو تیم قابل تعریف و اثرگذاری است.
در سال‌های اخیر هر چند دشمنی تیم‌ها فاز مدرن‌تری یافته اما هنوز از نشانه‌های قدیمی بهره می‌برد. وقتی سال 2011 ریورپلاته برای اولین بار در تاریخش به دسته دوم سقوط کرد، هوادارانش با پلیس درگیر شدند و نزاع‌های چند روزه خیابانی را در شهر بوینس‌آیرس به وجود آوردند. 65 نفر در میدان پایتخت مجروح شدند که 20 نفرشان ماموران پلیس بودند. حدود 3 هزار نیروی پلیس در سراسر پایتخت 24 ساعته به صورت آماده باش بودند!
این اتفاق در کشوری که 70 درصد مردمش هوادار یکی از این دو تیم هستند، چندان عجیب نیست. حالا ریور به سطح اول بازگشته و بوکا کماکان قدرتمند است.
جام کافا بهانه‌ای شد تا دوباره برانکو را در قاب تصویر ببینیم؛ سرمربی که فوتبال ایران تا سال‌ها مدیون زحمات اوست.
