گویا هواداران فولاد از سرمربی فصل گذشته خود شکایت کرده‌اند و کار به مراجع قضایی کشیده شده است.
به گزارش میدان، دنیای فوتبال میزبان رقابت‌های پر تنش بسیاری است. بوکا جونیورز و ریورپلاته و سلتیک و رنجرز نیز از آن دسته دیدارهایی هستند که سریعا به ذهن خطور می‌کنند اما نمی‌توان انکار کرد که رم و لاتزیو نیز یکی از خشن‌ترین رقابت‌ها به حساب می‌آیند.
دشمنی در رم در سال 1927 به وجود آمد که سه باشگاه فوتبال شهر ادغام شدند تا آاس‌رم را تشکیل دهند. در واقع این تلاشی از سوی بخشی از هواداران بنیتو موسولینی بود تا نماینده مشخصی از رم بتواند برتری تیم‌های شمالی را به چالش بکشد. لاتزیو که نامش برگرفته شده از استانی است که رم در آن قرار دارد، حاضر نشد به این ادغام باشگاه‌ها بپیوندد. از آن زمان نمای ورزشی دربی دلا کپیتاله، زیر سایه هزاران مصدومیت، صدها آشوب و حتی چندین مرگ قرار گرفت. با تشکیل باشگاه رم، لاتزیو ناگهان متوجه شد که مانند تیمی غریبه با آنها رفتار شده است.
تعداد هواداران آنها نسبت به سه باشگاهی که حالا به نام رم فعالیت می‌کردند، کمتر بود و مانند هر جمعیت در اقلیتی، ذهنیت لاتزیو نیز از این انگیزه اشباع شد که بتواند چیزی که زمانی متعلق به آنها بود را بازپس بگیرد. که در این مورد، شهر رم است. بنابراین دربی به رقابت تعیین قلمرو تبدیل شد.
از نظر هواداران رم، لاتزیو مربوط به حاشیه شهر است. بنابراین کلمه بورینی یا "روستایی" معمولاً از سوی هواداران رم برای توصیف رقیب‌شان استفاده می‌شود. یکی از هواداران رم این احساسات را اینطور بیان کرد که هواداران لاتزیو "نادان‌های وحشی" هستند که در غار زندگی می‌کنند. مشترک بودن ورزشگاه و همچنین رنگ و نمادهای هر دو تیم به این مشکلات قلمرویی دامن می‌زد.
لاتزیو رنگ آبی آسمانی یونان را انتخاب کرده و نماد آنها عقاب است که حیوان مقدس ژوپیتر بود. در حالی که رم رنگ زرد شهر واتیکان و رنگ قرمز امپراتوری روم را برگزید. نماد آنها گرگ، حیوانی منسوب به مارس، خدای جنگ، است. مارس همچنین پدر رومولوس و رموس است که دوقلوهای بنیان‌گذار شهر رم هستند. علاوه بر این، گرگ درون لوگو باشگاه هم نماد ماده گرگی است که به دوقلوها شیر داده است.
تنش‌ها به این دلیل که هیچ یک از باشگاه‌ها پایگاه هواداری خاصی در بیرون از شهر ندارند، افزایش پیدا می‌کند و با توجه به این که هیچ یک از دو تیم موفقیت خاصی در لیگ به دست نیاورده، دربی به مهم‌ترین دیدار فصل تبدیل شده است.
این موضوعی مهم در تمایز دربی دلا کاپیتاله با سایر رقابت‌های بزرگ در سراسر ایتالیا مانند میلان و اینتر است. این موضوع همچنین دلیل حساسیت خاص دیدار رم و لاتزیو هم هست. مسائل سیاسی نیز نقش مهمی در درگیری پایتخت نشینان ایفا می‌کند. هواداران لاتزیو به به وابستگی خود به جناح راست افتخار می‌کنند و هواداران رم به طور سنتی به جناح چپ گرایش دارند.
نسخه مهمی از ذهنیت لاتزیو توسط پائولو دی کانیو، اسطوره آنها، مجسم می‌شود. کسی که خودش را فاشیست می‌خواند و باور داشت موسولینی "اساسا فردی معتقد به اصول" بود که "عمیقا با سوتفاهمات روبرو شد". عقاید فاشیستی دی‌کانیو باعث شد تا به اسطوره‌ای تمام عیار برای هواداران لاتزیو تبدیل شود.
دی کانیو در برابر هواداران لیورنو، باشگاهی که به عقاید شدید چپ گرایانه معروف است نیز رفتار مشابهی را انجام داد. اواخر دهه 90 میلادی، هواداران لاتزیو بنر 160 متری ویژه‌ای به همراه بردند تا در برابر رقیب همشهری خود به نمایش بگذارند. در این بنر وحشتناک نوشته شده بود: "آشوویتس شهر شماست، کوره‌ها خانه‌های شما هستند." روی بنرهای دیگر نیز نوشته شده بود: "تیم سیاه‌پوستان، جایگاه یهودی‌ها."
به خاطر دارید که هواداران تاتنهام در طول حضورشان در رم برای برگزاری دیدار لیگ اروپا برابر لاتزیو، در سال 2012 مورد حمله قرار گرفتند؟ باید به این نکته اشاره کرد که همه به هواداران لاتزیو مشکوک بودند چرا که تاتنهام ریشه‌های یهودی دارد. در حقیقت حمله کنندگان واقعا افراطی‌های رم بودند.
هر بازیکنی که قدم به زمین می‌گذارد، چیزی فراتر از انگیزه برای کسب سه امتیاز دارد. آنها بار سنگینی از انتظارات هواداران را بر دوش دارند که با تنش‌های سیاسی و قلمرویی شهر ابدی مشتعل شده است. تحمل چنین باری علاوه بر حساسیت‌های همیشگی دربی باید به شکلی باورنکردنی دشوار باشد. این موضوع درباره نمادهای فوتبال شهر مانند دی کانیو و البته فرانچسکو توتی بیشتر صدق می‌کند. توتی برخلاف دی کانیو هرگز باشگاهش را ترک نکرد.
جام کافا بهانه‌ای شد تا دوباره برانکو را در قاب تصویر ببینیم؛ سرمربی که فوتبال ایران تا سال‌ها مدیون زحمات اوست.
