گویا هواداران فولاد از سرمربی فصل گذشته خود شکایت کرده‌اند و کار به مراجع قضایی کشیده شده است.
به گزارش میدان، در روزهای قهرمانی اینتر میلان با کونته در سری آ ایتالیا، منافع تجاری سونینگ، مالکان این باشگاه، در چین با مشکل مواجه شده بود و این باشگاه مجبور شد در طول دوران شیوع کرونا به دنبال تامین بودجه اضطراری باشد.
به محض این که کونته اولین اسکودتو در بیش از یک دهه را برای آنها به ارمغان آورد، مشخص شد که اینتر دیگر در جایگاهی نیست که بار دیگر این موفقیت را تکرار کند. پروژه بزرگی که او به امید آن به این تیم آمده بود، دیگر عملی به نظر نمی‌رسید و به تیم اجرایی دستور داده شد که در هزینه‌ها صرفه جویی کنند. وام کلانی که مدیران چینی اینتر میلان گرفته بودند، برای هزینه‌های نقل و انتقالات نبود. این وام صرف تغییراتی شد که اینتر را به شرایطی پایدارتر برساند.
ناگهان جشن قهرمانی بیرون از ساختمان باشگاه، به اعتراض تبدیل شد. در همین حال کونته از تیم جدا شده و اشرف حکیمی با قراردادی به ارزش 60 میلیون یورو به پاری‌سن ژرمن رفت. وقتی روملو لوکاکو، بهترین بازیکن لیگ با 115 میلیون یورو به چلسی فروخته شد، احساس اضطراب به وضوح مشخص بود. نفر بعدی کیست؟ اینتر مذاکراتی با تاتنهام درباره لائوتارو مارتینز انجام داده بود اما وقتی لوکاکو تصمیم به جدایی گرفت، این مذاکرات متوقف شد. چنین حس ناامنی در آن زمان منجر به نگرانی شد که برای هیچ هواداری آرزو نمی‌کنید.
پس از موفقیت اینتر در "سرنگونی یک پادشاه فوتبال" - به نقل از کونته درباره پایان دادن به سلطه یوونتوس در سری آ ایتالیا - به نظر می‌رسید که یوونتوس خیلی زود، بار دیگر باز خواهد گشت و ماسیمیلیانو آلگری نیز به نیمکت سرمربی گری این تیم تکیه زد. حالا شش ماه گذشته و نه تنها اینتر به هیچ وجه در سراشیبی سقوط قرار نگرفته؛ بلکه هنوز هم روند رو به رشدی دارد.
عملکرد سیمونه اینزاگی، جانشین کونته، به حدی خوب بوده که انتظار می‌رود مذاکرات درباره تمدید قراردادش به زودی آغاز شود. اینتر به اندازه کافی شاهد عملکرد او بوده که بخواهد از انتخابی که کرده دفاع کند. خبرها درباره سقوط آنها، حداقل در زمین بزرگنمایی بودند و کورس قهرمانی که تا چند هفته پیش نزدیکترین کورس در پنج لیگ معتبر اروپایی به حساب می‌آمد، حالا با فاصله گرفتن اینتر ادامه پیدا می‌کند.
جوزپه ماروتا، مدیر اجرایی کهنه‌کار، با سابقه‌ای درخشان و قابل توجه به این تیم آمد. درست مثل زمانی که کونته در اقدامی دور از انتظار در آغاز پیش فصل در سال 2014 از هدایت یوونتوس کناره‌گیری کرد، ماروتا مجبور شد سریعاً واکنش نشان داده و نه تنها شانس کسب دوباره عنوان قهرمانی را به تیم قهرمان بدهد، بلکه مسیر درستی را نیز در پیش بگیرد. او در آن زمان آلگری را انتخاب کرد و این بار انتخابش اینزاگی بود. انگار این مشخص‌ترین انتخاب بود.
اینزاگی منتظر فرصتی از سوی یکی از سه تیم بزرگ ایتالیا بود. در طول پنج سال حضورش در لاتزیو، هیچ مربی دیگری به جز مربیان یوونتوس نتوانستند بیشتر از او جام قهرمانی به دست آورند. او یک کوپا ایتالیا و چند سوپرکاپ به دست آورد، برای اولین بار در طول 13 سال موفق یه کسب سهمیه لیگ قهرمانان شد و این باشگاه را برای اولین بار در قرن جدید و زمانی که خودش هنوز بازیکن لاتزیو بود، به مرحله حذفی لیگ قهرمانان رساند. او رکوردی را در مجموع امتیازات کسب شده به ثبت رساند و حتی در کورسِ دور از ذهنِ قهرمانی حضور داشت.
جدا کردن اینزاگی از لاتزیو بسیار سخت بود. شب پیش از پیوستنش به اینتر، اینزاگی با کلودیو لوتیتو، مالک لاتزیو، بر سر امضای قرارداد جدید به توفق رسیده بود. با این حال هیچ قراردادی به امضا نرسید و این برای ماروتا کافی بود تا برای ایجاد شکاف در این توافق اقدام کند. اینزاگی از این که لوتیتو زمان زیادی برای ارائه پیشنهادِ تمدید قرارداد صرف کرده بود، ناراحت به نظر می‌رسید. از سوی دیگر، ماروتا بدون هیچ تعللی چالش جدیدی را به او نشان داده و توانست این مربی را جذب کند.
اینزاگی وقتی این کار را قبول کرد، از شرایط اینتر مطلع بود و می‌دانست که کاهش هزینه‌هایی در کار است و وقتی لوکاکو یک هفته پس از بازگشتش از یورو 2020 فروخته شد، اعتراض نکرد. او به کار با بودجه محدود در لاتزیو عادت داشت و چیزی که برای کونته ریاضت و مشقت به حساب می‌آمد، برای اینزاگی بسیار لوکس به نظر می‌رسید.
اینتری‌ها 10 درصد از 175 میلیون یوروی دریافتی از چلسی و پی‌اس‌جی برای فروش لوکاکو و حکیمی را مجدداً به فوتبال اختصاص دادند و ادین ژکو را به خدمت گرفتند. مهاجمی که بار دیگر جایگاهش را به عنوان یکی از قدر نادیده ترین مهاجمان این نسل نشان داد. این بازیکن کهنه‌کارِ اهلِ بوسنی، شاید راه حلی کوتاه مدت در 35 سالگی باشد اما یکی از بهترین بازیکنان این فصل سری A بوده و موفق شد در 9 بازی ابتدایی‌اش در لیگ، هفت گل برای این تیم به ثمر برساند. جالب است بدانید آخرین بازیکنی که در اولین فصل بازی برای اینتر چنین رکوردی بر جای گذاشت، رونالدوی برزیلی بود.
اینزاگی با صعود به مرحله حذفی لیگ قهرمانان برای اولین بار در یک دهه اخیر، به دستاوردی رسیده که دور از دسترس کونته قرار داشت. بحث در ایتالیا، دیگر پیرامون توانایی اینتر در دفاع از عنوان قهرمانی نیست. در عوض، موضوع مکالمات به این تغییر پیدا کرده که آیا نراتزوری بهتر از سال گذشته هستند یا خیر؟ آیا کونته از جدایی‌اش پشیمان است؟
حالا باید با اطمینان خاطر بیشتری به اینزاگیِ جوان خوشامد گفت. دستاوردهایش در اینتر، بدون شک قابل احترام خواهند بود.
جام کافا بهانه‌ای شد تا دوباره برانکو را در قاب تصویر ببینیم؛ سرمربی که فوتبال ایران تا سال‌ها مدیون زحمات اوست.
