گویا هواداران فولاد از سرمربی فصل گذشته خود شکایت کرده‌اند و کار به مراجع قضایی کشیده شده است.
به گزارش میدان، آرسنال چند سالی است که احوال خوبی ندارد. با سیلی صورتش را سرخ نگه داشته و هر از گاهی نیز، زردیِ چهره‌اش نمایان می‌شود. گویی قرمزهای لندن پس از سال‌ها افتخار آفرینی، حالا تاوانِ روزهای خوب گذشته‌شان می‌پردازند. کدام تاوان؟ کدام گذشته؟
سال 1996 بود که مردِ لاغر اندام فرانسوی راهی پایتخت انگلستان شد تا هدایت آرسنال را به دست بگیرد. طی 22 سال، هم تنه به تنه سر الکس فرگوسن زد، هم آرسنال را به جمع بزرگان رساند، هم آسمان پایتخت را رنگ آمیزی و هم ستارگانی درخشان را به دنیای فوتبال تقدیم کرد.
اما هرچقدر که مسیر آرسنال با آرسن ونگر زیبا و دوست داشتنی بود، پایانش نیز به همان اندازه تلخ و تراژیک رقم خورد. تراژیک‌تر از شکست در فینال لیگ قهرمانان اروپا 2006، تلخ‌تر از شکست 8-2 مقابل سر الکس فرگوسن و حتی تلخ‌تر از کوچ به استادیوم امارات.
به قولِ خودش، روزی که در سال 2006 قرمزهای لندن به استادیوم امارات نقل مکان کردند، روحشان در هایبوریِ شگفت انگیز جا ماند و شاید دلیلِ این همه سال ناکامی را هم بتوان در همین مورد جست و جو کرد. سال‌های ناکامی در سال‌های دور از خانه. دور از خانه‌ای که روزگاری قتلگاه بزرگ و کوچکِ فوتبال جهان بود. آخرین قهرمانی، سال 2004 و با تاریخ‌سازی رقم خورد. آرسنال، حتی یک بازی را نیز در طول مسابقات واگذار نکرد و هنوز هم هیچ تیمی در سطح اول فوتبال انگلستان، موفق به "شکست ناپذیر ماندن" نشده است. لیورپول سال گذشته تا یک قدمی رکورد شکنی هم رفت اما مقابل واتفوردِ قعر نشین، قافیه را باخت و بار دیگر به جهان فوتبال، این نکته را ثابت کرد که "هیچ تیمی، آرسنال 2004 نمی‌شود و هیچ سرمربی برای آرسنال، آرسن ونگر!"
نه اونای امری و نه میکل آرتتا، هرگز در قد و قواره هدایت آرسنال نبودند. بازوبند کاپیتانی نیز هرگز به اندازه دستِ اوبامیانگ یا گرانیت ژاکا نبود. بازوبندی که روزگاری بر دستان تیری آنری و تونی آدامز خوش می‌درخشید. به هرحال، این روزها، آرسنال هنوز هم رنگ و بویی از یک تیم مدعی ندارد و هیچ نشانی از بهبود در عملکرد تیم به چشم نمی‌آید. حتی در روزهای پیروزی نیز، انگار آرسنال یک چیز کم دارد و هیچکس چیستی‌اش را نخواهد دانست! شاید همان روحِ جا مانده، شاید حضور پیرمردی که حالا 72 ساله شده و شاید هم قحطیِ بازیکنان نامدار و متعصب در ترکیب.
توپچی‌های لندن، باید امیدوار باشند نفرین آرسن ونگر، به اندازه نفرین بلا گاتمن طولانی نشود. آیا اصلاً آرسن ونگر، دلش راضی به شرایط این روزهای آرسنال هست؟
جام کافا بهانه‌ای شد تا دوباره برانکو را در قاب تصویر ببینیم؛ سرمربی که فوتبال ایران تا سال‌ها مدیون زحمات اوست.
